خاک گلگونت شده مأوای هر زاغ و زغن ای دریغا ای وطن
کودکانت کشــته افتادند در دشت و دمن ای دریغا ای وطن
کودکانت کشــته افتادند در دشت و دمن ای دریغا ای وطن
قامت ســرو جوانان دلیرت شـد به دار زین تعدی ای هوار
زاشک پاک مادران سیراب شد باغ و چمن ای دریغا ای وطن
زاشک پاک مادران سیراب شد باغ و چمن ای دریغا ای وطن
نو جوانان غیورت در چَه زندان اسیر در جوانی گشته پیر
همچو پیران مو سفید و چهره پر چین وشکن ای دریغا ای وطن
همچو پیران مو سفید و چهره پر چین وشکن ای دریغا ای وطن
گشته مدفون صدهزاران پیکر زخمی و بی نام و نشان صد هزاران نو جوان
عاشقان بی مزارند این عزیزان شهید بی کفن ای دریغا ای وطن
عاشقان بی مزارند این عزیزان شهید بی کفن ای دریغا ای وطن
ناکسان چون زخم ناسوری تمام پیکرت پوشیده اند خون تو نوشیده اند
نیشتر باید برین زخم پر از پرک و عفن ای دریغا ای وطن
نیشتر باید برین زخم پر از پرک و عفن ای دریغا ای وطن
میکنند از نام زیبایت وطن بیگانگی گم شده فرزانگی؟
برده اند از یاد دوران شکوه و فر و تارخ وزمن ای دریغا ای وطن
برده اند از یاد دوران شکوه و فر و تارخ وزمن ای دریغا ای وطن
با فریب عدل شد ملت به مقتل رهنمون کاخ عدلت واژگون
زآتش بیداد سوزد پیر و برنا،مرد و زن ای دریغا ای وطن
زآتش بیداد سوزد پیر و برنا،مرد و زن ای دریغا ای وطن
از چه رو کردی روا بر ما تو ای ایزد عذاب؟ ده مرا یارب جواب
از چه رو باید بسوزد ملتی اینسان به اندوه ومهن ای دریغا ای وطن
از چه رو باید بسوزد ملتی اینسان به اندوه ومهن ای دریغا ای وطن
سوخت امّیدم ازین نا مردمی بر باد شد بر وطن بیداد شد
طاقت و صبر و تحمل تاق شد اندر بدن ای دریغا ای وطن
طاقت و صبر و تحمل تاق شد اندر بدن ای دریغا ای وطن
خیز و خاکستر به سر کن، اشک از دیده روان بر وطن این نوحه خوان
ای دریغا ای دریغا ای دریغا ای وطن ای دریغا ای وطن
(بهمن بهرامی)
ای دریغا ای دریغا ای دریغا ای وطن ای دریغا ای وطن
(بهمن بهرامی)
