منصور امان
با شروع دور دُوم از مراسم تقسیم کُرسیهای مجلس، جدال بین سهامداران آن از همانجا که پس از تعیین تکلیف دور اول نمایش انتخابات مسکوت مانده بود، از سر گرفته شده است. نُکته تازه در این کشمکش تکراری و مضمونهای شناخته شده آن، جریان یافتن و تمرکُز بیشتر در لایه های فوقانی هرم قُدرت است.
زدوخورد رسانه ای اعضای دو محفل آیت الله ها مهدوی کنی و مصباح یزدی، آخرین نمود این رویارویی در باشگاه سران است که به دلیل همین ویژگی، به شتاب گسترش یافته و زیر مجموعه های دو طرف را در بر گرفته است. در بهانه ی دو طرف برای حمله به یکدیگر، نوآوری توجُه پذیری به چشم نمی خورد؛ آقای مصباح یزدی و "جبهه پایداری"، کماکان رقیبان شان را به انفعال در برابر "فتنه مُتهم می کنند و در مُقابل، راست سُنتی نیز همچنان آنها را همدست و ستون پنجُم "جریان انحرافی" می خواند.
با وجود ثابت ماندن زاویه ورود به درگیریها، نمودار عُمق و شدت آن یک شیب به سمت بالا را نشان می دهد؛ وضعیتی که علت آن را می توان در بی نتیجه ماندن تلاش دو طیف برای حذف و جراحی یکدیگر با استفاده از نمایش انتخابات مجلس جُست وجو کرد. برای کسانی که حالت پات، مُطالبات و منافع شان را تامین نمی کند، تنها یک نتیجه گیری وجود خواهد داشت و آن ضرورت شدت بخشیدن به جنگ و شلیک با کالیبرهای بُزُرگ تر است.
در این راستا، تلاش برای شفافیت دادن به نقشی که آقای خامنه ای در تعادُل نیرو در باند خود بازی می کند، چشم پوشی ناپذیر خواهد بود. چه، او از خُرداد 88 که گُرز "فصل الخطابی" و کُرسی مُعلق "فراجناحی" اش را از دست داد، بدون هراس از خسارت شُرکایش، فقط حامی منافع ویژه ی خود بوده است. آیت الله خامنه ای، در وحشت فرو رفتن با گُماشته رُسوای خود به زیر، مانع کنار زده شدن آقای احمدی نژاد شده است. او آقای رفسنجانی را نیز بر پایه مُحاسبه سود و زیان برای کیسه و کُرسی شخصی خود، پُشت در اندرونی نگه داشته است.
بنابراین طبیعی به نظر می رسد که تفاهُم و آمادگی اعضای باند ولایت برای تامین یک طرفه هزینه های "رهبری" آقای خامنه ای به تدریج کاهش یابد، به ویژه در شرایطی که آنها خود باید به پُرسش باز در مورد جایگاه آتی شان در هیرارشی قدرت پاسُخ دهند. این موضوع را آقای الهام با "بیکاره" خواندن منصوبان "مقام مُعظم" در مجمع تشخیص مصلحت یا آقای فدایی با "مصلحت نبودن" گُماردن همزمان برادران لاریجانی بازتاب داده اند.
تردید نسبت به این امر که آیا آقای خامنه ای سیاست تحکیم منافع فراکسیون خود را هدایت می کند یا آن که به گروگان آن درآمده نیز با همین هدف پراکنده می شود. انتقاد آیت الله مکارم شیرازی از انحصار آقای خامنه ای و درخواست "رابطه بیشتر سپاه با مرجعیت" و سر آخر انتشار نامه محرمانه آقای ابراهیم یزدی که در آن نسبت به حذف "مقام رهبری" توسط دست پروردگان نظامی – امنیتی اش هشدار داده، در این قالب جای می گیرد.
