با مرور انتخابات دموکراتیک فرانسه و انتقال سالم قدرت، بار دیگر از خود می پرسم: رای من کجاست؟
مقایسه حکومت ملایان با سیستم دموکراتیک حاکم بر ممالک متمدن دیگر، قیاسی کاملا نادرست و نابجا است اما مقایسه مردم فهیم و شریف ایران با دیگر ملتها، حقی است حقیقی.
به راستی این ملت با شعور که رفت تا از طریق صندوق رای قدرت را از آلوده ترین و بی کفایت ترین دولت تاریخ حداقل معاصرش بازپس گیرد، مستحق این کودتای انتخاباتی با حمایت مستقیم رهبری نظام توتالیتر اسلامی بود؟ آیا واقعا این ملت صبور مستحق آنهمه خشونت و کشتار و حبس وبند بود به جرم آنکه سراغ رایش را می گرفت؟
باید تمدن جهان را دید و یاد گرفت و آنرا برای این گوشه دنیا هم خواست. باید باور کنیم که رسیدن به چنین فضایی، هزینه ها دارد. همین ملت فرانسه که امروز این چنین متمدنانه و از طریق برگه های رای، سرنوشت خود را تعیین می کنند، سالها پیش، در آزاد سازی زندان باستیل به عنوان نماد خفقان آنزمان، سیلی از خون را تقدیم دفتر تاریخش کرده است.
باید آموخت که آزادی، حق و تمدن، اعطا کردنی نیست. باید آنرا به چنگ آورد.
