منصور امان
نهادهای حُکومتی جمهوری اسلامی، وعده های یکدیگر پیرامون بهبود شرایط اقتصادی را به تمسخُر می گیرند. در همین رابطه مجلس مُلاها با ژستی ریشخندآمیز به نمایش تبلیغاتی آقای احمدی نژاد، گُماشته ولی فقیه بر منصب ریاست جمهوری که روز شنبه از تلویزیون پخش شد، واکُنش نشان داده است.
او مُدعی شده بود که مهار بُحران معیشتی در جامعه را درست دارد و عده افزایش دستمزد، افزایش یارانه نقدی، بازگرداندن قُدرت خرید مردُم به سال 90، کاهش تورُم و جُز آن را داده بود. تنها ساعاتی بعد، مجلس مُلاها با در دستور کار قرار دادن طرح سهمیه بندی کالاهای اساسی، بی اعتباری این سُخنان و بی محل شمردن وعده های گوینده را بر سر دست گرفت.
علامتی که حرکت به سمت سهمیه بندی برنج، روغن، قند، شکر، گوشت قرمز، مُرغ و... صادر می کند، هر چیزی بجُز پیش بینی بهبود شرایط اقتصادی و کاسته شدن از فشارها بر جامعه است. برعکس، رُقبای آقای احمدی نژاد با احیای راهکار کوپُنی سازی کالاهای اساسی که در دوران جنگ با عراق به دست اجرا گذاشته شد، تاکید دارند که شرایط از آنچه که هست وخیم تر خواهد شد و تنگناهای اقتصادی - معیشتی بیشتری به انتظار مردُم نشسته است.
با این حال چنین نمی نماید که جامعه برای ارزش گذاری وعده های سوگُلی 63 درصدی آقای خامنه ای نیازی به شفاف سازی از کابوسهای آینده از سوی پُشتیبانان پیشین وی داشته باشد. مردُم با هر خرید روزانه، با یک وضعیت جدید و به نسبت دُشوار تر از روز پیش روبرو می شوند که در آن از افزایش شبانه قیمتها به طور فراگیر، تا بُحرانی شدن نرخ و عرضه یک یا چند کالا به طور وِیژه، در حال خودنمایی است.
دریافت بی پایه و بُنیاد بودن ادعاهای شاگرد آقای خامنه ای کار دُشواری نیست، به ویژه برای رُقبای او در مجلس که مُدت کوتاهی پیش از این به همراه وی بر سر تعیین میزان فشار بیشتر بر مردُم برای جُبران کسری بودجه و تنگناهای مالی "نظام" چانه می زدند. آنها غارت 54 هزار میلیارد تومان از کیسه ی مردُم را زیر تابلوی "درآمد قانون هدفمندی یارانه ها" پیشنهاد می دادند و آقای احمدی نژاد رقم 135 هزار میلیارد را مُناسب می دانست.
میلیونها کارورز و مُزدبگیر با اُفتادن به کام فقر و گُرسنگی، در حال پرداخت صورت حسابی هستند که آقای احمدی نژاد و مجلس مُلاها در اُردیبهشت ماه برایشان تنظیم کردند. با یا بی کوپُن، رژیم ولایت فقیه برای مُدیریت بُحران همه جانبه ای که بر جامعه تحمیل کرده، چشم اندازی جُز گذاشتن بار فشار روی دوش آن ندارد.
