۱۳۹۱ اسفند ۲۵, جمعه

شعری برای سیمین بهبهانی؛ م.سحر

مام شعر من

کدام عشق ؟ چه میگوئی! که در کشاکش هشتادم

نفس زنان و عرق ریزان به پله پله اعدادم
                                                            سیمین بهبهانی   

      


برای سیمین عزیزم
که خوشبختانه هست و غزل فارسی از حضور او سربلند است !

عزیز خوش سخنم سیمین که در کشاکشِ هشتادی 
خوشا دلی که جوان داری،  چنین که سروی و آزادی 
ترا که قدرِ سخن دانی، چگونه قدرِ سخن دانم؟ 
مرا که  آلهه ی شعری ،  مرا که  دانشِ استادی؟ 
زبانِ بسته ما بودی در این سیاهیِ دهشت بار 
بهارگونه گُل آوردی ، که سرو گونه دراِستادی !
به هر غزل که سرودستی ، سکو تِ یخ زده بشکستی
شکستهء دلِ ما بستی ، چنین که دادِ سخن دادی !
دلیری زن ایران را ، شکوهمند نمادی تو 
چنین چگونه جوانمردی؟ زنی چگونه چنین رادی؟
ندیدم از سخنِ مردی ،  چنین صلابتِ  پُر دردی
خود از کجاست رهآوردی ، که نوشوار به ما دادی؟
تو مامِ شعرِ منی سیمین ، خوشا زنان ، که زنی سیمین
ارادهء سخنی سیمین  ! به رغم ظلمت و بیدادی
بخوان که بامِ تو رنگین ست ، رهت ستارهء پروین ست
به جان دوست کلام این است ، زدوست هدیه ی آ زادی
ترا هماره سلامت باد ، که دردمندی ی  انسانیت
هماره درطلب نیکی ست ، هماره در طلب ِ شادی

بمان که راویِ دستانت ، پرندگان فضا باشند
چنین که نغمهء جانبخشی ، چنین که لرزهء فریادی

م.سحر
13/3/2013