دو تن از مسئولان زندان اوین به نام های مومنی و عباسی، مهدی فراحی شاندیز، یکی از زندانیان سیاسی این زندان را به شدت ضرب و شتم کرده و به شکل وحشیانه ای دست راست وی را شکستند.
نسبت فامیلی مهدی فراحی شاندیز با همسر محمود احمدی‌نژاد، با وجود بازداشت‌های چندین‌باره‌ی او، تا مدت‌ها مخفی مانده بود.
به گزارش سایت کلمه، مهدی فراحی شاندیز از زندانیان بند ۳۵۰ زندان اوین بوده که مدتی است به دلیل تکرار اعتراض هایش، به بند ۸ این زندان که محل نگهداری زندانیان عادی است، منتقل شده است. وی در آنجا نیز به اعتراض خود ادامه داده و به همین علت، شورای انضباطی وی را بارها به سلول های انفرادی بند ۲۴۰ منتقل کرده است.
در آخرین حضور شاندیز در بند ۲۴۰، جواد مومنی معاون اجرایی زندان و عباسی رییس بند ۲۴۰ زندان اوین به سلول وی رفته و از وی خواسته اند تا مطلبی با مضمون عذرخواهی، توبه و ابراز پشیمانی از شعارها و کارهایش بنویسد که پس از امتناع شاندیز، این دو، وی را با باتوم و کابل مورد ضرب و شتم قرار داده اند و بر اثر شدت ضربه ها، آرنج دست راست این زندانی سیاسی شکسته است.
بر اساس این گزارش، مومنی و عباسی پس از ارتکاب این رفتار شرم آور و غیر قانونی، شاندیز را با دست شکسته در سلول رها کرده و تا چند روز از اعزام وی به بهداری جهت درمان خودداری می کردند. تا آنکه با افزایش درد و وخامت حال این زندانی سیاسی در سلول، ناگزیر از آتل بندی دست وی می شوند.
جواد مومنی معاون اجرایی زندان اوین است که طی سال های گذشته، نماینده رییس زندان در اجرای اعدام ها و شاهد به دار آویخته شدن تمامی محکومان اعدامی بوده است و به گمان زندانیان سیاسی همین موضوع باعث بروز برخی رفتارهای غیرطبیعی از سوی وی در مواجه با زندانیان شده است.
پیش از این گزارش شده بود که مهدی فراحی شاندیز، فعال حقوق کارگران و معلمان که در حال سپری کردن دوره‌ی محکومیت سه ساله‌ی خود در زندان اوین است، در ماه‌های اخیر، در دو نوبت و جمعا بیش از دو ماه را در سلول‌های انفرادی این زندان گذرانده است.
فراحی شاندیز که از دی‌ماه سال ۹۰ در بند ۳۵۰ زندان اوین به سر می‌برد، روز یازدهم دی‌ماه سال ۹۱ و به دنبال سر دادن شعارهای اعتراضی در این بند، به مدت بیست روز به انفرادی تنبیهی منتقل شد و پس از پایان این مدت، به جای بند ۳۵۰ که در آن زندانیان سیاسی نگهداری می‌شوند، به سالن ۱۰ اندرزگاه ۸ که محل نگهداری زندانیان عادی است انتقال داده شد.
اما دوره‌ی دوم انفرادی این زندانی سیاسی در نیمه‌ی بهمن‌ماه آغاز شد و این بار تا پایان سال ۹۱ به طول انجامید.
بر اساس این گزارش، دلیل عمده‌ی فشار بر مهدی فراحی شاندیز، نافرمانی اعتراضی او نسبت به قوانین زندان عنوان شده که شامل سر دادن شعار مرگ برای شخص اول نظام، شعار‌هایی چون «زنده باد آزادی» و «مرگ بر دیکتاتور» و هم‌چنین خودداری از حضور در آمارگیری زندان بوده است.
مهدی فراحی، «پسرعمو»ی اعظم‌السادات فراحی همسر محمود احمدی‌نژاد است. او در یازدهم دی‌ماه ۹۰ بازداشت و برای گذراندن حکم سه سال زندان خود به دو اتهام «توهین به رهبری» و «اخلال در نظم عمومی» به زندان اوین منتقل شد و در همان ماه‌های نخست محکومیتش نیز مدتی را در سلول انفرادی بند ۲۴۰ این زندان سپری کرد.
این زندانی سیاسی که دارای مدرک مهندسی برق از دانشگاه صنعتی اصفهان است، در فاصله‌ی اردیبهشت تا بهمن ۸۸ نیز ۹ ماه را در سلول‌های انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین سپری کرده بود. بازداشت پیشین او در ارتباط با شرکت در تجمع روز جهانی کارگر بوده است. وی یک بار نیز در سال ۱۳۸۵ در ارتباط با تجمعی در پارک لاله تهران بازداشت و زندانی شد.
نسبت فامیلی مهدی فراحی شاندیز با همسر محمود احمدی‌نژاد، با وجود بازداشت‌های چندین‌باره‌ی او، تا مدت‌ها مخفی مانده بود.
نسبت فامیلی مهدی فراحی شاندیز با همسر محمود احمدی‌نژاد، با وجود بازداشت‌های چندین‌باره‌ی او، تا مدت‌ها مخفی مانده بود.
به گزارش سایت کلمه، مهدی فراحی شاندیز از زندانیان بند ۳۵۰ زندان اوین بوده که مدتی است به دلیل تکرار اعتراض هایش، به بند ۸ این زندان که محل نگهداری زندانیان عادی است، منتقل شده است. وی در آنجا نیز به اعتراض خود ادامه داده و به همین علت، شورای انضباطی وی را بارها به سلول های انفرادی بند ۲۴۰ منتقل کرده است.
در آخرین حضور شاندیز در بند ۲۴۰، جواد مومنی معاون اجرایی زندان و عباسی رییس بند ۲۴۰ زندان اوین به سلول وی رفته و از وی خواسته اند تا مطلبی با مضمون عذرخواهی، توبه و ابراز پشیمانی از شعارها و کارهایش بنویسد که پس از امتناع شاندیز، این دو، وی را با باتوم و کابل مورد ضرب و شتم قرار داده اند و بر اثر شدت ضربه ها، آرنج دست راست این زندانی سیاسی شکسته است.
بر اساس این گزارش، مومنی و عباسی پس از ارتکاب این رفتار شرم آور و غیر قانونی، شاندیز را با دست شکسته در سلول رها کرده و تا چند روز از اعزام وی به بهداری جهت درمان خودداری می کردند. تا آنکه با افزایش درد و وخامت حال این زندانی سیاسی در سلول، ناگزیر از آتل بندی دست وی می شوند.
جواد مومنی معاون اجرایی زندان اوین است که طی سال های گذشته، نماینده رییس زندان در اجرای اعدام ها و شاهد به دار آویخته شدن تمامی محکومان اعدامی بوده است و به گمان زندانیان سیاسی همین موضوع باعث بروز برخی رفتارهای غیرطبیعی از سوی وی در مواجه با زندانیان شده است.
پیش از این گزارش شده بود که مهدی فراحی شاندیز، فعال حقوق کارگران و معلمان که در حال سپری کردن دوره‌ی محکومیت سه ساله‌ی خود در زندان اوین است، در ماه‌های اخیر، در دو نوبت و جمعا بیش از دو ماه را در سلول‌های انفرادی این زندان گذرانده است.
فراحی شاندیز که از دی‌ماه سال ۹۰ در بند ۳۵۰ زندان اوین به سر می‌برد، روز یازدهم دی‌ماه سال ۹۱ و به دنبال سر دادن شعارهای اعتراضی در این بند، به مدت بیست روز به انفرادی تنبیهی منتقل شد و پس از پایان این مدت، به جای بند ۳۵۰ که در آن زندانیان سیاسی نگهداری می‌شوند، به سالن ۱۰ اندرزگاه ۸ که محل نگهداری زندانیان عادی است انتقال داده شد.
اما دوره‌ی دوم انفرادی این زندانی سیاسی در نیمه‌ی بهمن‌ماه آغاز شد و این بار تا پایان سال ۹۱ به طول انجامید.
بر اساس این گزارش، دلیل عمده‌ی فشار بر مهدی فراحی شاندیز، نافرمانی اعتراضی او نسبت به قوانین زندان عنوان شده که شامل سر دادن شعار مرگ برای شخص اول نظام، شعار‌هایی چون «زنده باد آزادی» و «مرگ بر دیکتاتور» و هم‌چنین خودداری از حضور در آمارگیری زندان بوده است.
مهدی فراحی، «پسرعمو»ی اعظم‌السادات فراحی همسر محمود احمدی‌نژاد است. او در یازدهم دی‌ماه ۹۰ بازداشت و برای گذراندن حکم سه سال زندان خود به دو اتهام «توهین به رهبری» و «اخلال در نظم عمومی» به زندان اوین منتقل شد و در همان ماه‌های نخست محکومیتش نیز مدتی را در سلول انفرادی بند ۲۴۰ این زندان سپری کرد.
این زندانی سیاسی که دارای مدرک مهندسی برق از دانشگاه صنعتی اصفهان است، در فاصله‌ی اردیبهشت تا بهمن ۸۸ نیز ۹ ماه را در سلول‌های انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین سپری کرده بود. بازداشت پیشین او در ارتباط با شرکت در تجمع روز جهانی کارگر بوده است. وی یک بار نیز در سال ۱۳۸۵ در ارتباط با تجمعی در پارک لاله تهران بازداشت و زندانی شد.
نسبت فامیلی مهدی فراحی شاندیز با همسر محمود احمدی‌نژاد، با وجود بازداشت‌های چندین‌باره‌ی او، تا مدت‌ها مخفی مانده بود.
