انجمن بین‌المللی روزنامه‌نگاران ایرانی پس از سومین نشست خود در پاریس گام‌های بزرگتری برای تأسیس این انجمن برداشته است. در رابطه با چند و چون اهداف و فعالیت‌های انجمن شهرزادنیوز با نوشابه امیری، رئیس هیأت دبیران موقت انجمن به گفتگو نشسته است.
انجمن بین‌المللی روزنامه‌نگاران ایرانی با چه انگیزه‌ای تشکیل شد؟
هریک از ما به تنهایی به این نتیجه رسیده بود که برای حفظ منافع و ارتقاء حرفه‌ای‌مان باید جمعی داشته باشیم. پس از ماجراهای جنبش سبز در یک سال اخیر در ایران که تعداد زیادی از روزنامه‌نگاران به خارج آمدند، بحث‌های متفاوتی در رابطه با روزنامه‌نگاران و روزنامه‌نگاری مطرح شد که ما را به این نقطه رساند که باید یک انجمن داشته باشیم.
بنابراین چند نفر از آشنایان با یکدیگر صحبت کردیم و دور هم جمع شدیم. اولین جلسه در پاریس در مقر سازمان گزارشگران بدون‌مرز با شرکت احمد رأفت، نیک‌آهنگ کوثر، گلنوش نیک‌نژاد و من تشکیل شد که در آن نشست به چه باید کردها و کارهای تدارکاتی پرداختیم.
در نشست دوم در کپنهاگ دوستان دیگری نیز به ما ملحق شدند و در آنجا یک گام جلوتر برداشتیم و به نوشتن اساسنامه رسیدیم.
انجمن چه برنامه‌ای را در پیش رو دارد؟
در حال حاضر اساسنامه حاضر است و در پاریس در مرحله‌ی ثبت است. نشست بعدی در ماه نوامبر در بروکسل، به دعوت آقای آیدن وایت، رئیس فدراسیون روزنامه‌نگاران، برگزار خواهد شد. بعد از آن جلسه برای مجمع عمومی فراخوان می‌دهیم و ما به عنوان بنیانگذاران این انجمن، انجمن را به منتخبان روزنامه‌نگاران تحویل می‌دهیم.
برای انتخاب روزنامه‌نگاران نیز کمیته‌ی عضویت مشخص کرده‌ایم و برای اینکه شبهه‌ای پیش نیاید، دو معیار گذاشته‌ایم. یکی اینکه روزنامه‌نگاران با مدرک نشان دهند که زندگی یا بخش اعظم زندگی‌شان را از راه روزنامه‌نگاری می‌گذرانند و دیگر اینکه وابستگی سیاسی به سازمانهای خشونت‌طلب نداشته باشند.
این سازمان‌ها چه هستند؟
بالقوه حدود ششصد روزنامه‌نگار در خارج از کشور هستند که در عرصه‌ی مطبوعات کار میکنند. روزنامه‌نگاران ایرانی و ایرانی‌تبار. باید دید که هر یک عضو تشکیلات سیاسی خشونت‌طلب هستند یا نیستند.
تشکیلات سیاسی خشونت‌طلب را شما چگونه ارزیابی می‌کنید؟
سازمانی که با عملیات تروریستی سر و کار داشته باشد.
دو هدف را در بیانیه‌های منتشر شده بیان کرده‌اید، یکی کمک به روزنامه‌نگاران دربند در ایران و دیگری روزنامه‌نگاران پناهجوی خارج از کشور. آیا هدفی بر دیگری برتری دارد؟
هر دو به یک اندازه مهم‌اند. ما این دو هدف را پررنگ کردیم تا اگر همکاران ما در داخل کشور عضو انجمن صنفی روزنامه‌نگاران باشند، بتوانند عضو این انجمن هم بشوند. طبیعتاً برای همکارانمان ـ اگر در داخل تحت فشار باشند و یا به کشورهای غربی آمده باشند، ولی تثبیت نشده و حقوقشان مشخص نباشد ـ آمادگی کمک داریم.
ما این انجمن را به عنوان جا انداختن نمادهای مدنی در جامعه می‌بینیم. در جامعه‌ی پیشرفته افراد در سطوح مختلف به توافق‌هایی می‌رسند و انجمن‌هایی تشکیل می‌دهند و نباید حکومت‌ها انجمن‌های خود را تحمیل کنند.
ما سی سال در کشورمان دوران پر تنش و مبارزه‌ای را گذرانده‌ایم. و اگر ما به این آگاهی نرسیده باشیم که برای مشارکت در سرنوشت و کسب احقاق حقوق فردی خودمان دور هم جمع شویم، جای تأسف دارد.
این اهداف را چگونه می‌خواهید پیگیری کرده و در سطح‌های مادی و معنوی به ثمر برسانید؟
می‌خواهیم صندوق کمک درست کنیم، مثل صندوق بیکاری که حتما شامل همه‌ی همکاران ـ چه در داخل و چه در خارج ـ خواهد شد.
همچنین شامل کمک‌های غیرمادی برای همکارانی که سرگردان در کشورهای دیگر مانده‌اند و اقامت و وضعیت مشخصی ندارند. ما با این کشورها و مراجع قانونی تماس می‌گیریم و اسامی آنان را می‌دهیم و پیگیری می‌کنیم.
و یا برای دوستانی که در داخل کشور تحت فشار هستند، طبعا ما موضع می‌گیریم و به سازمانهای بین‌المللی مراجعه می‌کنیم و بیانیه می‌دهیم.
آیا کمک به خانواده‌های روزنامه‌نگاران زندانی نیز در برنامه‌های این انجمن می‌گنجد؟
بله حتما.
آ