سایت فرارو: یک کارشناس مسایل جهان عرب می‌گوید در تحولات اخیر کشورهای عربی هر چه قدر سیستم‌ها بسته‌تر بودند اعتراضات مردمی نیز تندتر و رادیکال‌تر خود را نشان می‌داد.
اردشیر سنایی پیرامون تحولات رخداده در کشورهای عربی گفت: «تمام کشورهای عربی، چه آنهایی که در آفریقا واقع هستند و چه آنهایی که جز قاره آسیا محسوب می‌شوند، از ساختار سیاسی مشابهی برخوردار هستند به طوریکه ما تفاوت‌های محتوایی زیادی میان این رژیم‌ها و نظام‌های سیاسی نمی‌بینیم.»
وی در توصیف ساختار سیاسی این کشورها گفت: «حاکمان نظامی و قبیله‌ای، حکومت‌های اقتدارگرا و توتالیتری که با سرکوب شدید جامعه مدنی و جلوگیری از فعالیت احزاب سیاسی و مطبوعات و رسانه‌های آزاد و ایجاد سیستم‌های بسته و متمرکز، قدرت را در دست گرفته‌اند از ویژگی‌های بارز این رژیم‌ها است.»
این کارشناس مسایل خارجی در این باره که چه اتفاقی افتاد که اعتراضات تونس دامن دیگر کشورهای عربی از جمله مصر و لیبی را در بر گرفت، اظهار کرد: «عده‌ای از عوامل موجب شد که جرقه‌ای به انبار اعتراضات و مخالفت‌هایی که طی سالهای پیشین سرکوب شده بود و حکومت‌ها اجازه ابراز به آن نداده بودند، زده شود.»
وی افزود: «در طول سالیان گدشته جامعه مدنی در این کشورها وجود نداشت و اگر هم وجود داشت سرکوب شده بود. بسیاری از رهبران سیاسی مخالف یا اعدام شده بودند و یا در تبعید و زندان بسر می‌بردند. بهر حال جرقه‌ای زده شد و ملت‌ها احساس کردند که الان فضا برای مقابله با دیکتاتوری‌ها فراهم شده است.»
سنایی با اشاره به عوامل موثر در وقوع این تحولات گفت: «ابرازی های جدید مانند اینترنت، شبکه‌های اجتماعی، رسانه‌های گروهی، شبکه‌ها ماهواره‌ای و همچنین شرایط نظام بین الملل و ویژگی‌هایی که در دهه اول قرن بیست و یکم شاهد آن بودیم، دست در دست هم داد و موجب شد که این تحولات پدید آید.»
این تحلیل‌گر مسایل بین الملل با اشاره به اتفاقات اخیر کشور لیبی گفت: «مجاورت و نزدیکی لیبی به مصر و تونس که خواستگاه اولیه این اعتراضات بودند و همچنین سرکوب شدید جامعه مدنی و خفه کردن هرگونه صدای اعتراضی در طول 42 سال گذشته موجب غلیان یک دفعه‌ای اعتراضات مردمی در این کشور شد.»
به گفته سنایی در تحولات اخیر کشورهای عربی هر چه قدر سیستم‌ها بسته‌تر بودند اعتراضات مردمی نیز تندتر و رادیکال‌تر خود را نشان می‌داد.
اردشیر سنایی پیرامون تحولات رخداده در کشورهای عربی گفت: «تمام کشورهای عربی، چه آنهایی که در آفریقا واقع هستند و چه آنهایی که جز قاره آسیا محسوب می‌شوند، از ساختار سیاسی مشابهی برخوردار هستند به طوریکه ما تفاوت‌های محتوایی زیادی میان این رژیم‌ها و نظام‌های سیاسی نمی‌بینیم.»
وی در توصیف ساختار سیاسی این کشورها گفت: «حاکمان نظامی و قبیله‌ای، حکومت‌های اقتدارگرا و توتالیتری که با سرکوب شدید جامعه مدنی و جلوگیری از فعالیت احزاب سیاسی و مطبوعات و رسانه‌های آزاد و ایجاد سیستم‌های بسته و متمرکز، قدرت را در دست گرفته‌اند از ویژگی‌های بارز این رژیم‌ها است.»
این کارشناس مسایل خارجی در این باره که چه اتفاقی افتاد که اعتراضات تونس دامن دیگر کشورهای عربی از جمله مصر و لیبی را در بر گرفت، اظهار کرد: «عده‌ای از عوامل موجب شد که جرقه‌ای به انبار اعتراضات و مخالفت‌هایی که طی سالهای پیشین سرکوب شده بود و حکومت‌ها اجازه ابراز به آن نداده بودند، زده شود.»
وی افزود: «در طول سالیان گدشته جامعه مدنی در این کشورها وجود نداشت و اگر هم وجود داشت سرکوب شده بود. بسیاری از رهبران سیاسی مخالف یا اعدام شده بودند و یا در تبعید و زندان بسر می‌بردند. بهر حال جرقه‌ای زده شد و ملت‌ها احساس کردند که الان فضا برای مقابله با دیکتاتوری‌ها فراهم شده است.»
سنایی با اشاره به عوامل موثر در وقوع این تحولات گفت: «ابرازی های جدید مانند اینترنت، شبکه‌های اجتماعی، رسانه‌های گروهی، شبکه‌ها ماهواره‌ای و همچنین شرایط نظام بین الملل و ویژگی‌هایی که در دهه اول قرن بیست و یکم شاهد آن بودیم، دست در دست هم داد و موجب شد که این تحولات پدید آید.»
این تحلیل‌گر مسایل بین الملل با اشاره به اتفاقات اخیر کشور لیبی گفت: «مجاورت و نزدیکی لیبی به مصر و تونس که خواستگاه اولیه این اعتراضات بودند و همچنین سرکوب شدید جامعه مدنی و خفه کردن هرگونه صدای اعتراضی در طول 42 سال گذشته موجب غلیان یک دفعه‌ای اعتراضات مردمی در این کشور شد.»
به گفته سنایی در تحولات اخیر کشورهای عربی هر چه قدر سیستم‌ها بسته‌تر بودند اعتراضات مردمی نیز تندتر و رادیکال‌تر خود را نشان می‌داد.
