سایت حکومتی تابناک: هنوز مدت زمان بسياری از اظهارنظرهای خوش بينانه پس از مذاکرات استانبول نگذشته، ولی اکنون فضای اظهارنظرهای بين المللی پيرامون برنامه هسته ای ایران، تفاوت چشمگيری با چند هفته پيش پيدا کرده، به گونه ای که به نظر می رسد، اروپا مواضع سخت تری عليه ايران در پيش گرفته است؛ مواضعی که گويا، عمدتاً ناشی از سيگنال هايی است که از درون به اروپايی ها می رسد. پرسش اين جاست که چه عاملی موجب شد، غرب در چرخشی آشکار، بار ديگر ادعای ضرورت تعليق همه فعاليتهای مرتبط با غنی سازی در ايران را مطرح کند و حتی کار به جايی برسد که 27 کشور اتحاديه اروپا، در بيانيه ای رسمی، چنين خواسته ای را از ايران مطرح کنند؟! عاملی که کم و بيش در تحليل ها مورد اشاره قرار گرفته، تفسير غرب از قرار داشتن ايران در موضع ضعف و تلاش برای افزايش فشارها بر جمهوری اسلامی ايران به منظور دادن کمترين امتيازات است. در حقيقت، بايد گفت از يک ديدگاه، همين بعد ماجرا، مهمترين تأثير را بر تند شدن موضع گيريهای غرب و تغيير جهت گيری غربی ها از به رسميت شناختن حق غنی سازی به توقف کامل همه فعاليتهای مرتبط داشت.
