شهلا جاهد را کشتند همانگونه که دیگران را، اما در همیشه بر یک پاشنه نخواهد چرخید
شهلا جاهد را به جوخه دار سپردند همانگونه که بهنود شجاعی و فرزاد کمانگر و خیلی های دیگر را که در همه این سالها اعدام و تیرباران شدند. اگرچه آنها را به اتهام های مختلفی به قتلگاه بردند اما آنچه که آه و فغان بسیاری از ما را موجب شده و می شود این است که روند دادرسی در هیچیک از این موارد، حتی با معیارهای ناقص قضایی و ضد حقوق بشری در ایران کنونی عادلانه نبوده اند و در مواردی نظیر فرزاد کمانگر که ابهامی نیز وجود نداشته، عملا قتل دولتی را موجب شده اند. اما تو گویی رژیم استبداد با لجاجت تمام می کوشد به احساسات جامعه ای که قصد دارد گذشته اش را نقد کند و از خشونت و قتل و اعدام فاصله بگیرد، دهن کجی کرده و به او نشان بدهد که باید خشونت باشد تا این رژیم خون ریز بتواند سایه ترس و مرگ را همیشه بر اذهانمان زنده نگاه دارد و از ناتوانی و نا امیدیمان لذت ببرد. از همین روست که تو گویی آنها جشن خون به راه انداخته، خون در جام سر می کشند و هلهله کنان از نومیدی ما سرمست می شوند.
هر از چندگاه یکبار بایستی کارزار خشونت و ترک خشونت میان حکومت استبداد و افکار عمومی به راه افتد تا ولایت فقیه حاکم نشان دهد که اوست که حرف آخر را می زند و اگر می گوید کسی مجرم است و باید اعدام شود، هیچ حرفی بالای حرفش نباید زد و اتهام روند ناعادلانه دادرسی و کمپین های بین المللی و افکار عمومی به پشیزی نمی ارزند چون ولی فقیه است که جان و مال و ناموس مردم را در اختیار دارد و مردم فقط امانت دارند و هر گاه اراده کند گزمه هایش را روانه می کند تا هر حکمی را که می راند اجرا کنند..
آنها باید تنور مرگ و اعدام را همچنان گرم نگاه دارند تا ما را از هر حرکتی بترسانند و مناسبت ها در گرم کردن چنین تنوری بی تاثیر نیستند. چند روز دیگر 16 آذر است، شهلا جاهد 32 ساله در زندان 40 ساله شد. 8 سال صبر کردند اما با شتاب رای اعدامش را اعلام کردند تا پیش از 16 آذر بازهم در خود فرو برندمان و از استراتژی مقابله به تاکتیک انفعال بکشانندمان.
آنها اسیران زیادی در اختیار دارند و روز به روز بر شمار آنان می افزایند تا هر از چند گاه به هر مناسبتی یکی را از اسارتگاه بیرون کشیده و به مسلخ ببرند تا بذر ترس و خاموشی را همچنان در دلهایمان بپرورند و میوه استمرار حاکمیت فاسد خود را از آن بچینند.
با اینهمه رژیم خون ریز می داند که به راحتی گذشته نمی تواند اعدام ها و کشتارها را از چشمان نظاره گر مردمی که بیش از سه دهه خشونت عریانش را تجربه کرده اند بپوشاند و این امیدوارکننده است. پس بگذار آسوده بخوابند قربانیانی که با مرگ خویش ما را در جبهه متحدمان علیه خشونت از هر نوع و به ویژه خشونت دولتی مصمم تر از پیش می گردانند. بیایید امیدوار بمانیم و با هم. فردا از آن نسلی است که خشونت نمی ورزد .
