۱۳۹۱ بهمن ۲۱, شنبه

رحیم مشايی؛ رئيس جمهور 35 ميليونی آینده

به گزارش البرزنيوز، اسفنديار رحيم مشايي که هنگام بازگشت از مسافرت همراه رئيس جمهوري با استقبال شماری از کميته مردمي استقبال روبرو شده بود در جمع انان سخنراني کرد.

يکي از افرادي که در اين جمع حضور داشت به خبرنگار البرزنيوز گفت:‌ آقاي مشايي در حال سوار شدن به خودروي تشريفات بود که با شنيدن شعار « رئيس جمهور 35 ميليوني ايران!» از طرف تعدادي از استقبال کنندگان از خودرو پياده شد.

به گفته اين فرد استقبال کننده، مشايي گفت: من غافلگير شدم، من کسي نيستم که شما به عشق من اينجا آمده باشيد از خودرو پياده شدم تا خدمت شما عرض ادب کنم. 

رئيس دفتر سابق رئيس جمهوري اين را هم گفته که پاي آرمان هايمان ايستاده ايم و فکر مي کنيم امروز بيش از هر زمان ديگري انقلاب در مسير اصلي خودش است يعني روي خط اصيل ولايت که نه به چپ و نه به راست گرايش دارد. 

رحيم مشايي بدون اشاره به اظهارات جنجالي احمدي نژاد در مجلس که واکنش هاي شديدي در داخل و خارج داشت و با تذکر غير مستقيم رهبر رانقلاب به او و لاريجاني روبرو شد افزود: الان مردم در مسير رهبري و ولايت هستند و در اين مسير نيز همه مي دانند که هيچ کس بيشتر از رييس جمهور ما بر اين مسير پافشاري نمي کند و حتي حاضر است در اين راه خون خود را بدهد.

اين فرد استقبال کننده از مشايي به البرزنيوز گفت: در اين لحظه بود که جمع حاضر در فرودگاه تکبير سر داده و شعار مشايي پاينده رييس جمهور آينده را فرياد زدند.

قیمت ارز و سکه ۱۰سال قبل در چنین ‌روزی

نسخه اينترنتي روزنامه همشهري در تاريخ بيستم بهمن سال ۱۳۸۱ ده سال در چنين روزي (دوره دولت دوم اصلاحات) قيمت ارز و سكه را به ما يادآوري نموده است!  

بهارنیوز: ما هم در مقابل قيمت هاي ۱۰ سال پيش، قيمت‌هاي امروز را اضافه كرديم. فقط خودتان زحمت بكشيد و درصد افزايش قيمت‌ها را محاسبه كنيد!

۲۰بهمن ۱۳۸۱..........................................................................۲۱ بهمن ۱۳۹۱

يك سكه تمام بهار ۸۳۵۰۰‏‎ تومان.................................................... ‏‎ ۱۵۱۰۰۰۰ تومان
نيم سكه بهارآزادي ‌ ۳۸۵۰۰ ‏‎ تومان.................................................. ‏‎ ۷۶۰۰۰۰ تومان
ربع سكه بهارآزادي ‌‌ ۲۳۰۰۰‏‎ تومان.................................................. ‏‎ ۴۷۲۰۰۰ تومان
يك دلار آمريكا بازار آزاد‏‎ ‎‏‏۸۰۳ ‏ تومان‎................................................... ‏‎ ۳۸۰۰ تومان
يك دلار آمريكا در بانك مركزي ‌‏‌‏‎۷۹۷ تومان........................................... ‏‎ ۲۴۵۳ تومان
يك يورو در بازار آزاد ‏‎ ‎‏‏۸۹۰ ‏ تومان‎........................................................ ‏‎ ۵۱۰۰ تومان
يك يورو در بانك مركزي ‏‎ ‎‏‏۸۶۳‏ تومان‎................................................... ‏‎ ۳۳۳۰ تومان

توضيح ضروري!

* در خواندن قيمت‌هاي ۱۰ سال پيش دقت فرماييد تا اشتباه نكنيد، گرچه حق داريد سخت تعجب كنيد! براي مثال يك سكه هشتاد سه هزار و پانصد تومان است، نه هشتصد و سي و پنج هزارتومان و....

انعکاس گسترده حمله موشکی به ليبرتی در رسانه های بين المللی و منطقه اي


تلويزيون سی.ان.ان گزارش داد بر اساس گفته پليس محلی، در يک حمله در نزديکی بغداد عده يی کشته و مجروح شدند. هدف، کمپ محل سکونت ايرانيان مخالف رژيم ايران بوده است. مخالفان رژيم ايران به خبرگزاری فرانسه گفتند 35 موشک و خمپاره به داخل اين کمپ شليک شده است
در حدود 3100نفر از اين گروه مخالف در اين کمپ در نزديکی بغداد سکونت دارند، اين گروه اپوزيسيون مخالف شاه ايران بود و سپس با حاکمان رژيم آخوندی مخالفت کرد. مخالفان ايرانی گفتند: در حمله به کمپ شش نفر کشته، بيش از 100نفر زخمی شدند
خبرگزاری اصوات العراق: سازمان اپوزيسيون مجاهدين خلق ايران امروز شنبه اعلام کرد که 56تن از اعضايش در يک حمله موشکی به کمپ ليبرتی در غرب بغداد کشته و مجروح شدند. مهدی عقبايی سخنگوی اين سازمان به خبرگزاری ”اصوات العراق“ گفت کمپ ليبرتی در نزديکی بغداد که دولت عراق به اين سازمان اختصاص داده است ”در ساعت 5 صبح امروز در معرض حمله موشکی قرار گرفته است که منجر به کشته شدن شش تن از اعضاء اين سازمان از جمله يک زن و مجروح شدن 50نفر ديگر گرديد“.
مهدی عقبايی بر ”ضرورت بازگرداندن اين سازمان به قرارگاه قبلی شان اشرف در استان ديالی تأکيد کرد. در اشرف وجود پناهگاهها، نوعی حفاظت در برابر حملات موشکی را برای اعضا تأمين می کرد اما ”کمپ فعلی ”فاقد چنين پناهگاههايی است امری که اعضاء سازمان را در معرض خطر قرار می دهد“.
روزنامه الحيات نوشت سخنگوی سازمان ملل متحد در عراق و مقام امنيتی عراقی اعلام کردند که تعدادی از اعضای سازمان مجاهدين خلق ايران در يک حمله موشکی عليه محل استقرارشان در نزديکی بغداد به قتل رسيدند.
سخنگوی يونامی در عراق، گفت که «يک حمله خمپاره يی که ليبرتی را هدف قرار داده بود منجر به کشته و مجروح شدن بسياری از ساکنان آن شد».
سازمان مجاهدين خلق ايران بيانيه يی صادر کرده و در آن تأکيد کرد که «در اين حمله 6تن که در ميان آنها يک زن نيز می باشد به قتل رسيده و بيش از پنجاه تن ديگر زخمی شده اند».
اين حمله کمپ ليبرتی را هدف قرار داده بود که 3100تن از عناصر سازمان مجاهدين خلق را در برمی گيرد. آنها اخيراً از قرارگاه اشرف، که مقر تاريخی آنهاست و از سال 1980 از آن استفاده می کردند، به ليبرتی نقل مکان کردند.
فرانسه 24: مقامهای امنيتی عراق گفتند، دهها خمپاره و موشک به يک کمپ که محل سکونت مخالفان ايرانی در نزديک بغداد است شليک شد. سازمان ملل خواهان تحقيقات فوری شد و گفت مانيتور کنندگان کشته شدگان را پيگيری می کنند، اين اولين تأييد تلفات در اين کمپ جديد اين گروه بعد از انتقال آنها در سال گذشته است.
سازمان مجاهدين خلق، طی بيانيه يی گفت که 6نفر کشته و 50نفر مجروح گرديدند.
يک مقام امنيتی عراق گفت، حدود 40 موشک و خمپاره به اين کمپ شليک شد،
اين حمله خمپاره يی به يک کمپ موقت که به عنوان کمپ ليبرتی شناخته می شود صورت گرفته است، جايی که حدود 3000 ساکن از سازمان مجاهدين خلق در سال گذشته از کمپ تاريخی خود از دهه 1980، يعنی کمپ اشرف، به آنجا منتقل شدند.
تلويزيون البابليه گزارش داد: صبح امروز کمپ ليبرتی مورد حمله موشکی قرار گرفت و تعداد زيادی کشته و مجروح برجای گذاشت. ساکنان کمپ ليبرتی از سازمان ملل خواستند تا به اشرف برگردند تا امکان حفاظت در مقابل هر حمله ای فراهم باشد
تلويزيون الشرقيه گزارش داد سخنگوی سازمان ملل در عراق و مقامهای امنيتی عراقی اعلام کردند که صبح امروز شنبه، تعدادی از اعضای سازمان اپوزيسيون مجاهدين خلق ايران بر اثر حمله موشکی به کمپشان کشته شدند“.
سخنگوی سازمان ملل در عراق گفت حمله موشکی که کمپ ليبرتی را هدف قرار داد منجر به کشته شدن 6نفر شد که در بين آنان يک زن وجود دارد و بيش از 50نفر ديگر مجروح شدند
تلويزيون البغداديه: يک منبع امنيتی به البغداديه گفت: بر اثر موشک باران در غرب بغداد 6تن از اعضای مجاهدين خلق ايران کشته و 50نفر مجروح شدند. 50 موشک به کمپ مجاهدين خلق ايران در نزديکی فرودگاه بين المللی بغداد، واقع در جنوب غربی پايتخت شليک شد.
تلويزيون الرشيد گزارش داد، 56نفر از اعضای مجاهدين خلق ايران در موشک باران کمپ ليبرتی در بغداد کشته و مجروح شدند
دویچه وله
حمله موشکی به اقامتگاه مجاهدین خلق در عراق
"کمپ لیبرتی"، اقامتگاه موقت سازمان مجاهدین خلق در نزدیکی بغداد، صبح شنبه هدف حمله ده‌ها موشک و خمپاره قرار گرفت. گفته می‌شود دست‌کم پنج نفر از فعالان مجاهدین کشته و ۴۰ تن نیز مجروح شده‌اند.
"کمپ لیبرتی" که محل اقامت موقت هزاران تن از فعالان سازمان مجاهدین خلق است، صبح شنبه (۹ فوریه/۲۱ بهمن) هدف حمله ده‌ها موشک و خمپاره قرار گرفت.
خبرگزاری فرانسه به نقل از دو مقام امنیتی عراقی گزارش داد که در اثر این حمله پنج نفر کشته و حدود ۴۰ تن نیز مجروح شده‌اند که سه پلیس عراقی در میان زخمی‌شدگان هستند.
رهبری سازمان مجاهدین خلق که مقر آن در پاریس است، شمار کشته‌شدگان را شش تن اعلام کرده است.
یک مقام امنیتی عراقی که نمی‌خواست نامش فاش شود، به خبرگزاری فرانسه گفته است که حدود ۴۰ موشک و خمپاره به درون کمپ شلیک شده است. هنوز مشخص نیست که چه کسی مسئول این حمله بوده است.
سازمان ملل متحد از مقام‌های عراقی خواسته است هرچه سریع‌تر در این زمینه تحقیق کند. از یک‌سال پیش بدین سو، فعالان مجاهدین خلق به‌تدریج به "کمپ لیبرتی" در نزدیکی بغداد منتقل شدند. این نخستین حمله به مجاهدین خلق در این اقامتگاه تازه است.
سازمان ملل متحد اعلام کرد که فرستاده ویژه این سازمان، مارتین کوبلر، از مقام‌های این کشور خواست هرچه سریع‌تر تحقیقات خود را در این زمینه آغاز کنند. وی گفت: «ما ناظران خود را داریم که می‌توانند در محل در این زمینه تحقیق کنند.»
الینا نبعة، سخنگوی دفتر سازمان ملل در عراق، گفت که مقام‌های عراقی به سازمان ملل گفته‌اند که "تمام مجروحان برای درمان به‌سرعت به بیمارستان منتقل شده‌اند".
هم‌اکنون حدود ۳ هزار نفر در "کمپ لیبرتی" اقامت دارند. این کمپ پیش از این محل استقرار سربازان آمریکایی بود.
فعالان مجاهدین خلق پیش از این حدود ۲۵ سال در اردوگاهی موسوم به " پایگاه اشرف" در ۸۰ کیلومتری بغداد اقامت داشتند.
پس از سقوط رژیم صدام حسین، مقام‌های عراقی بارها از سازمان مجاهدین خلق خواسته‌اند که خاک این کشور را ترک کنند. دولت عراق روابط نزدیکی با جمهوری اسلامی ایران دارد.
BBC
اردوگاه مجاهدین خلق در عراق هدف حمله موشکی قرار گرفت
ساکنان کنونی اردوگاه آزادی، حدود یک سال پیش ساکن اردوگاه اشرف بودند
سازمان مجاهدین خلق ایران در اطلاعیه‌ای اعلام کرد که اردوگاه این سازمان در نزدیکی بغداد، پایتخت عراق، هدف حمله موشکی و خمپاره‌ای قرار گرفته است.
در اطلاعیه‌ای که در وبسایت این سازمان منتشر شد، آمده است که در حمله بامداد امروز (شنبه، ۲۱ بهمن) به "کمپ لیبرتی" دست‌کم ۵ نفر از جمله یک زن، کشته و بیش از ۵۰ نفر زخمی شده‌اند.
این سازمان اضافه کرده است که احتمال دارد شمار کشته‌شدگان افزایش یابد، ولی "هیچ کمک‌رسانی و آمبولانس برای حمل مجروحان وجود ندارد."
در این اطلاعیه آمده است: "ژنراتور (تولید برق) کلینیک عراقی هم مورد اصابت واقع و برق آن قطع شده است و هیچ کارایی ندارد."
اردوگاه آزادی که حریه یا لیبرتی هم خوانده می‌شود، در نزدیکی فرودگاه بغداد قرار دارد و تا پیش از انتقال اعضای سازمان مجاهدین خلق، محل استقرار گروهی از نیروهای نظامی آمریکا در عراق بود.
یک سخنگوی سازمان ملل متحد در عراق به خبرگزاری فرانسه گفت که افزون بر تعدادی از ساکنان اردوگاه آزادی، "تعدادی از ماموران پلیس عراق هم زخمی شده‌اند."
تاکنون کسی مسئولیت این حمله را به عهده نگرفته است.
خبرگزاری فرانسه به نقل از یک مقام وزارت کشور عراق که خواسته است نامش فاش نشود، گزارش داد که این اردوگاه با حدود ۴۰ موشک و خمپاره مورد حمله قرار گرفته است.
این خبرگزاری به نقل از مقامات سازمان ملل متحد گزارش داد که مارتین کوبلر، نماینده ویژه سازمان ملل متحد در امور عراق، از مقامات آن کشور خواسته است تا "فورا درباره این موضوع تحقیق شود."
آقای کوبلر اضافه کرده است که ناظران سازمان ملل متحد وضعیت اردوگاه را از نزدیک بررسی می‌کنند.
درخواست بازگشت به اشرف
بیش از سه هزار نفر از اعضای سازمان مجاهدین خلق در اردوگاه آزادی به سر می‌برند.
کمپ اشرف در دهه ۱۳۶۰ خورشیدی، در اوج جنگ ایران و عراق با حمایت صدام حسین، رئیس‌جمهور سابق عراق برپا شد
تا حدود یک سال پیش، اغلب آنها در کمپ اشرف ساکن بودند و آخرین گروه ساکنان این اردوگاه در روزهای پایانی شهریور امسال به اردوگاه آزادی کلیک نقل مکان کردند.
دولت عراق و مقامات سازمان مجاهدین خلق در دسامبر سال ۲۰۱۱ میلادی توافقنامه‌ای را امضا کردند که براساس آن، قرار شد اعضای این سازمان به تدریج از اردوگاه اشرف به اردوگاه آزادی منتقل شوند و از آنجا مقدمات انتقالشان به دیگر کشورها فراهم شود.
در اطلاعیه سازمان مجاهدین خلق آمده است که ساکنان اردوگاه آزادی "در بنگال‌هایی که مانند قوطی کبریت در کنار هم چیده شده است، به سر می‌برند."
این سازمان اضافه کرده است که ساکنان (اردوگاه) و نمایندگان و وکلای آنها در دو روز گذشته برای چندمین‌بار از دبیرکل (سازمان ملل متحد) و مقامات آمریکا "خواهان بازگشت به اشرف شدند که دارای ساختمان‌های سیمانی و سنگر و پناهگاه‌هایی است که خودشان ساخته‌اند."
کمپ اشرف در دهه ۱۳۶۰ خورشیدی، در اوج جنگ ایران و عراق با حمایت صدام حسین، رئیس‌جمهور سابق عراق برپا شد و گروهی از اعضای سازمان مجاهدین خلق و رهبران این سازمان که به عراق پناهنده شده بودند، در آن ساکن شدند.
اما پس از حمله نیروهای ائتلافی به رهبری آمریکا و سقوط حکومت صدام حسین در سال ۲۰۰۳ میلادی، ساکنان این اردوگاه به عنوان خارجیان مسلح غیرمتخاصم، تحت حفاظت نیروهای آمریکایی قرار گرفتند و بعدا خلع سلاح شدند.
مسئولیت حفاظت از این اردوگاه در سال ۲۰۰۹ میلادی، به دولت عراق واگذار و این کشور متعهد شد که با ساکنان آن طبق قوانین عراق رفتار کند و از استرداد اجباری اعضای سازمان مجاهدین خلق به ایران، که ممکن است جان آنان را به مخاطره اندازد، خودداری کند.
سازمان مجاهدین خلق ایران برای سال‌ها در فهرست گروه‌های تروریستی آمریکا قرار داشت، ولی مهرماه امسال، از این فهرست کلیک حذف شد.
حمله به پایگاه سازمان مجاهدین خلق در عراق دست‌کم پنج کشته بر جای گذاشت
رادیو فردا
پایگاه لیبرتی، بامداد شنبه،مورد اصابت ده‌ها خمپاره و راکت قرار گرفت
اردوگاه لیبرتی در نزدیکی بغداد که محل استقرار اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران است، بامداد شنبه، ۲۱ بهمن مورد اصابت ده‌ها خمپاره و راکت قرار گرفت که این رویداد به کشته شدن دست‌کم پنج نفر از اعضای این سازمان انجامید.
به گزارش خبرگزاری فرانسه، دو مقام امنیتی عراق که نخواستند نام آنها منتشر شود، با تایید خبر کشته شدن پنج نفر از اعضای سازمان مجاهدین خلق، اعلام کردند که در این حادثه حدود ۴۰ نفر دیگر از اعضای این سازمان مجروح شدند.
آنها همچنین گفتند که این حادثه به زخمی شدن سه نفر از نیروهای پلیس عراق نیز انجامیده است.
این در حالی است که سازمان مجاهدین خلق با انتشار بیانیه‌ای گفته است که شش نفر از اعضای آنها کشته شده‌اند. این سازمان تعداد مجروحان حادثه را نیز ۵۰ نفر برآورد کرده است.
سازمان مجاهدین خلق از گروه‌های مخالف حکومت جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شود که در دهه ۱۳۶۰ به مبارزه مسلحانه با آن روی آورد.
بخش عمده‌ای از اعضای این سازمان حدود سه دهه در پایگاهی نظامی به نام اردوگاه اشرف در عراق زندگی می‌کردند، اما این نیروها در پی ضرب‌الاجل مقامات عراق و توافق با ایالات متحده در سال جاری به پایگاه لیبرتی در حوالی بغداد منتقل شدند که پیش از آن محل استقرار نظامیان آمریکایی بود.
سازمان مجاهدین خلق برای سال‌ها در فهرست گروه‌های تروریستی ایالات متحده قرار داشت، اما وزارت امور خارجه آمریکا به‌واسطه آن‌چه تغییر مشی سازمان مجاهدین خلق خواند، امسال این سازمان را از فهرست گروه‌های تروریستی خارج کرد.
حمله صبح شنبه به اردوگاه لیبرتی واکنش فوری سازمان ملل متحد را نیز به همراه داشته است.
این سازمان با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد که مارتین کولبر، نماینده ویژه سازمان ملل متحد در عراق، از مقامات عراقی خواسته است که «تحقیقات درباره این حادثه را بی‌درنگ آغاز کنند».
سازمان ملل متحد همچنین خاطرنشان ساخت که ناظران این سازمان نیز به نوبه خود ابعاد مختلف حادثه را در دست بررسی دارند.
به گفته الیانا نبعا، سخنگوی گروه ویژه سازمان ملل متحد در عراق، مقامات عراقی در برابر تاکید کرده‌اند «تمام مجروحان این حادثه بلافاصله مورد مداوا قرار گرفته‌اند».
این گزارش می‌افزاید که در جریان حمله به اردوگاه لیبرتی حدود ۴۰ خمپاره و موشک به این پایگاه شلیک شده است.
هنوز هویت مهاجمان مشخص نیست و هیچ گروهی نیز مسئولیت این حمله را برعهده نگرفته‌است.
حمله موشکی به مقر مجاهدین خلق در عراق 7 کشته بر جای گذاشت
دبی-العربیه.نت فارسی
یک عضو سازمان مجاهدین خلق در اردوگاه لیبرتی در عراق روز شنبه 9-2-2013 در گفتگوی تلفنی با العربیه. نت اعلام کرد در حمله موشکی به محل اسکان موقف این گروه 7 تن کشته و بیش از 100 نفر کشته شدند.
سخنگوی سازمان ملل در عراق نیز از حمله موشکی به اردوگاه لیبرتی وابسته به مجاهدین خلق در نزدیکی بغداد خبر داد.
الینا نبعه به خبرگزاری رویترز گفته است که در پی این حمله چند نفر کشته و زخمی شدند.
وی در این زمینه افزود هم اکنون شمار دقیق قربانیان این حادثه در دست نیست. اما وی درعین حال تاکید کرد که چند تن از سربازان عراقی در این حمله زخمی شده اند.
از سوی دیگر یک منبع در وزارت کشور عراق گفته است که در پی این حمله 7 نفر از اعضای گروه مجاهدین خلق کشته شده اند.
وی که نخواست نامش فاش شود شمار زخمی ها این حادثه را 40 تن ذکر کرد.
یکی از اعضای مجاهدین خلق در اردوگاه لیبرتی در گفتگوی تلفنی با العربیه نت نوری مالکی نخست وزیر عراق را به دست داشتن در این هجوم متهم کرد.
عضو مجاهدین که خود را یوسف معرفی کرد نخست وزیر عراق را به اجرای فرمان های دولت ایران متهم کرد.
او همچنین مارتین کوپلر نماینده سازمان ملل را به تبانی با دولت عراق متهم کرد.
یوسف که به دلایل امنیتی از ذکر کامل نام خویش خودداری کرد زمان هجوم را راس ساعت 5:45 اعلام کرد و گفت طی آن اردوگاه مورد حمله موشکی و خمپاره ای قرار گرفت.
عضو مجاهدین اعلام کرد این هجوم 30 نقطه در اردوگاه را هدف قرار داد و در این عملیات 6 تن کشته و 100 تن نیز زخمی شدند.
او تاکید نیروهای عراق اردوگاه را محاصره کرده اند و از انتقال زخمی شدگان به بیمارستان خودداری می کنند.
وی گفت ما بارها درخواست کردیم به اردوگاه اشرف که خود آن را ساخته بودیم ، برگردیم تا به تدریج از عراق خارج شویم. اردوگاهی که در آن به سر می بریم عبارت از چند کانتینر است و در صورت هجوم آسیب فراوان می بیند.

دست کم پنج عضو مجاهدين خلق در عراق کشته شدند


رادیو فردا  : پایگاه لیبرتی در نزدیکی بغداد که محل استقرار اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران است، بامداد شنبه، ۲۱ بهمن مورد اصابت ده‌ها خمپاره و راکت قرار گرفت که این رویداد به کشته شدن دست‌کم پنج نفر از اعضای این سازمان انجامید.

به گزارش خبرگزاری فرانسه، دو مقام امنیتی عراق که نخواستند نام آنها منتشر شود، با تایید خبر کشته شدن پنج نفر از اعضای سازمان مجاهدین خلق، اعلام کردند که در این حادثه حدود ۴۰ نفر دیگر از اعضای این سازمان مجروح شدند.

آنها همچنین گفتند که این حادثه به زخمی شدن سه نفر از نیروهای پلیس عراق نیز انجامیده است.

این در حالی است که سازمان مجاهدین خلق با انتشار بیانیه‌ای گفته است که شش نفر از اعضای آنها کشته شده‌اند. این سازمان تعداد مجروحان حادثه را نیز ۵۰ نفر برآورد کرده است.

سازمان مجاهدین خلق از گروه‌های مخالف حکومت جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شود که در دهه ۱۳۶۰ به مبارزه مسلحانه با آن روی آورد.

بخش عمده‌ای از اعضای این سازمان حدود سه دهه در پایگاهی نظامی به نام پایگاه اشرف در عراق زندگی می‌کردند، اما این نیروها در پی ضرب‌الاجل مقامات عراق و توافق با ایالات متحده در سال جاری به پایگاه لیبرتی در حوالی بغداد منتقل شدند که پیش از آن محل استقرار نظامیان آمریکایی بود.

سازمان مجاهدین خلق برای سال‌ها در فهرست گروه‌های تروریستی ایالات متحده قرار داشت، اما وزارت امور خارجه آمریکا به‌واسطه آن‌چه تغییر مشی سازمان مجاهدین خلق خواند، امسال این سازمان را از فهرست گروه‌های تروریستی خارج کرد.

حمله صبح شنبه به پایگاه لیبرتی واکنش فوری سازمان ملل متحد را نیز به همراه داشته است.

این سازمان با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد که مارتین کولبر، نماینده ویژه سازمان ملل متحد در عراق، از مقامات عراقی خواسته است که «تحقیقات درباره این حادثه را بی‌درنگ آغاز کنند».

سازمان ملل متحد همچنین خاطرنشان ساخت که ناظران این سازمان نیز به نوبه خود ابعاد مختلف حادثه را در دست بررسی دارند.

به گفته الیانا نبعا، سخنگوی گروه ویژه سازمان ملل متحد در عراق، مقامات عراقی در برابر تاکید کرده‌اند «تمام مجروحان این حادثه بلافاصله مورد مداوا قرار گرفته‌اند».

این گزارش می‌افزاید که در جریان حمله به پایگاه لیبرتی حدود ۴۰ خمپاره و موشک به این پایگاه شلیک شده است.

هنوز هویت مهاجمان مشخص نیست و هیچ گروهی نیز مسئولیت این حمله را برعهده نگرفته‌است.

نامه زندانیان سیاسی زاهدان در محکومیت حکم...


خبرگزاری هرانا - ۱۹ تن از زندانیان سیاسی زندان زاهدان که برخی از ایشان خود با مجازات مرگ روبرو می‌باشند در طی نامه‌ای از اجرای قریب الوقوع حکم اعدام زانیار و لقمان مرادی، یونس آقایان و ۵ تن از فعالین عرب اهوازی ابراز نگرانی کرده و آن را محکوم کرده‌اند.

ایشان در طی نامه خود می‌گویند: "زمزمهٔ به چوبهٔ دار سپرده شدن سه تن از فعالین کرد به نامهای زانیار مرادی، لقمان مرادی، یونس آقایان و ۵ تن از فعالین عرب به نام‌های محمد علی عموری، هاشم شعبانی، هادی راشدی، سید جابر آلبو شوکه، سید مختار آلبوشوکه ما را به یاد غمگینی این سالهایی می‌اندازد که برادرانمان را از جلوی چشم‌هایمان می‌بردند." 

این ۱۹ زندانی سیاسی همچنین خاطر نشان می‌‎‌کنند: "ما زندانیان سیاسی زندان زاهدان که خود قربانی بی‌عدالتی گشته‌ایم و تعدادی نیز در زیر حکم اعدام به سر می‌بریم و در کنارمان سه تن از فعالین کرد نیز هستند که پس از سال‌ها زیر حکم اعدام بودن به اینجا تبعید گشته‌اند از تمام مجامع بین المللی و نهادهای حقوق بشری خواستار آن هستیم که از حکم اعدام برادرانمان جلوگیری کنند و نگذارند که بار دیگر لاله‌های این سرزمین در خون غلطیده شوند."

متن کامل این نامه که در اختیار خبرگزاری هرانا قرار گرفته است را در زیر می‌خوانید:

نگذاریم بار دیگر سحرگاهان ۱۹ اردیبهشت تکرار شود و خون از چشم میلیون‌ها انسان بهار را سیاهپوش کند

بنی آدم اعضای یکدیگرند / که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار / دگر عضو‌ها را نباشد قرار

نوشتن نامه برای کسی که او را نمی‌شناسی و نمی‌دانی کیست کار خیلی سختیست، ولی وقتی که این نا‌شناس همچو خود نگارنده قربانی بی‌عدالتی گشته باشد و زیر حکم ناعادلانهٔ اعدام روز‌ها را سپری کند او را برایمان آشنا‌تر از هر غریبه‌ای کرده و می‌کند.

سخن از حکم ناعادلانهٔ اعدام شد و دردی که ما زندانیان بلوچ را همیشه همراهی کرده است و در کنار این درد متاسفانه سکوت مجامع بین المللی و خود سانسوری فعالین حقوق بشر داخل کشور.

از آنجا که این نوشته رنج نامهٔ ما زندانیان نیست گلایه‌ها و درد‌هایمان را نیز همچو تمام این سال‌ها به سینهٔ پر از درد مردمانمان می‌سپاریم تا که فردا و در دل تاریخ این درد‌ها آشکار شود.

زمزمهٔ به چوبهٔ دار سپرده شدن سه تن از فعالین کرد به نامهای زانیار مرادی، لقمان مرادی، یونس آقایان و ۵ تن از فعالین عرب به نام‌های محمد علی عموری، هاشم شعبانی، هادی راشدی، سید جابر آلبو شوکه، سید مختار آلبوشوکه ما را به یاد غمگینی این سالهایی می‌اندازد که برادرانمان را از جلوی چشم‌هایمان می‌بردند و ...

ما زندانیان سیاسی زندان زاهدان که خود قربانی بی‌عدالتی گشته‌ایم و تعدادی نیز در زیر حکم اعدام به سر می‌بریم و در کنارمان سه تن از فعالین کرد نیز هستند که پس از سال‌ها زیر حکم اعدام بودن به اینجا تبعید گشته‌اند از تمام مجامع بین المللی و نهادهای حقوق بشری خواستار آن هستیم که از حکم اعدام برادرانمان جلوگیری کنند و نگذارند که بار دیگر لاله‌های این سرزمین در خون غلطیده شوند.

ما زندانیان سیاسی زندان زاهدان در کنار مردم کردستان که در تمام این سال‌ها بسیاری از فرزندانش به جرم آزادی خواهی در خون خفتند و باز هم سکوت نکردند تا جایی که معلم عشق و آزادی فرزاد کمانگر و شیرین کژال کردستان در سحرگاهان ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹ به چوبهٔ دار سپرده شدند و باز هم سکوت بود که در آن سرزمین محکوم شد و در کنار مردم خوزستان که این روز‌ها خبر اعدام ۵ تن از فعالین اهوازی خواب را در چشمانشان رنگ خون گرفته، از تمام نهادهای بین المللی و حقوق بشری عاجزانه در خواست می‌کنیم که نگذاریم بار دیگر سحرگاهان ۱۹ اردیبهشت تکرار شود و خون از چشم میلیون‌ها انسان بهار را سیاهپوش کند.

۱_حبیب الله ریگی

۲_عبدالغنی گونگوزی

۳_جهیند ریگی

۴_عبدالوهاب ریگی

۵_عبدالخالق شاه زهی

۶_بشیر احمد حسینی

۷_حامد وکالت

۸_نوید شجاعی

۹_عمادالدین ملازهی

۱۰_اسحاق کلکلی

۱۱_عابد بمپوری

۱۲_پرویز تهتانی

۱۳_خالد شاه بخش

۱۴_رحمت الله نارویی

۱۵_حامد حدادی

۱۶_امیر طالب

۱۷_محمد امین آگوشی

۱۸_احمد پولادخانی

۱۹_ایرج محمدی

تصاوير شهداي تهاجم موشكي و خمپاره اي به ليبرتي



تصاوير شهداي تهاجم موشكي و خمپاره اي به ليبرتي












حمله خمپاره ای به اردوگاه مجاهدین خلق در عراق


به گزارش خبرگزاری فرانسه از بغداد، اردوگاه مجاهدین خلق در نزدیکی پایتخت عراق بامداد امروز هدف حمله خمپاره ای قرار گرفت که در اثر آن دستکم 5 نفر کشته و دهها تن دیگر مجروح شدند.

به گفته یک سخنگوی مجاهدین، حال مجروحان وخيم است و شمار کشته شدگان ممکن است افزايش يابد. 

این منبع افزود، در حال حاضر هيچ کمک رسانی و آمبولانس برای حمل مجروحان وجود ندارد و ژنراتور کلينيک عراقی هم مورد اصابت واقع و برق آن قطع شده است و هيچ کارآيی ندارد. 

به گفته مجاهدین، عوامل عراقی رژیم تهران و نیروهای نفوذی سپاه پاسداران در این حمله مرگبار دست دارند.

سرکوب‌های بعد از انقلاب به روایت غلام‌حسین ساعدی



به مناسبت سالگرد انقلاب ۵۷
غلام‌حسین ساعدی
غلام‌حسین ساعدی - گردبادی که در سال‌های ۷۰ـ ۱۹۷۷ به نام انقلاب در سرتاسر ایران وزید و چرخید و همه چیز را درهم ریخت، ابتدا قیام عظیم همه‌ توده‌ها بود.
یکپارچگی و هماهنگی علیه رژیمی که سال‌ها خفقان و سال‌ها اهانت بر آنان روا داشته بود. در آن ایام اگر غریبه‌ای از شهری می‌گذشت و تنها دیوارها را می‌دید به‌آسانی درمی‌یافت که چه اتفاقی دارد می‌افتد. دیوارهای همه‌ شهرها پُر بود از نوشته‌هایی با یک نیت و یک قصد برای ساقط کردن رژیم سلطنتی. ولی پس از سقوط رژیم شاه که دسته‌بندی‌ها شروع شد و قدرت‌طلبان به‌ جان هم افتادند، نوشته‌های روی دیوارها نیز از همگنی و یکسانی درآمدند و تنوع غریبی پیدا کردند. هزاران شعار، آشفته و درهم، همه بر روی دیوار. شعارنویسان اندک احترامی به همدیگر قائل نبودند. نوشته‌ای را پاک کرده، مطلب دلخواه خود را می‌نوشتند، و این چنین بود که اگر آن غریبه، دیوارها را تماشا می‌کرد درمی‌یافت که چه آشفته‌بازاری راه افتاده است. جنگ اضداد، شعارهای تند سیاسی، شعارهای احزاب و دستجات مختلف، تهدیدها، فحش‌های خصوصی، با انشاء و املای مغلوط، پوسترها و عکس‌های جورواجور آدم‌های آشنا یا ناآشنا.

طومارهای بلندی که به انواع و اقسام تهمت‌ها آغشته بود و به نام افشاگری نه تنها از طرف گرو‌ه‌ها که از طرف یک صنف یا یک فرد، خصوصی‌ترین نکات زندگی اشخاص مهم یا غیر مهم را نیز مطرح می‌کردند و کار به‌جایی رسیده بود که دشمنی‌ها و کینه‌های شخصی و فامیلی نیز بر دیوارها نقش می‌بست. بدین‌سان می‌شد فهمید که رژیم مسلط شاه که به ظاهر متمدن می‌بود همچون قالی زیبایی بود که روی لجن‌زاری پُر از کرم و حشرات ناشناخته‌ای پهن کرده باشند و چون آن قالی پس زده شد، همه‌ آن موجودات ریز و درشت، ریزخوار و درشتخوار به یکباره بیرون ریختند.


●غلام‌حسین ساعدی
او در داستان «سنگ روی سنگ»
و در مقاله‌ای که می‌خوانید،
تصویر کاملی از چگونگی سرکوب دگراندیشان
در سال‌های نخست انقلاب
به‌دست می‌دهد.


آنگاه که رژیم ملایان به‌تدریج بر همه جا مسلط می‌شد، مأمورین و چماقداران رژیم تازه، تمام شعارها را پاک می‌کردند و دیوارها را با گفته‌های خمینی می‌آراستند و هرچه را که به نفع رژیم جمهوری اسلامی نبود، می‌زدودند، حتی شعارهای تبلیغاتی را. بسیاری اوقات جوانان پُرشور و سودازده که می‌خواستند مطلبی را روی دیوار بنویسند به ضرب گلوله‌ پاسداران پای دیوارها در خون خود می‌تپیدند. مردم از ترس اینکه مبادا مورد سوءظن قرار بگیرند، از دیوارها فاصله می‌گرفتند. دیوارها، آئینه‌های تمام نمای وقایعی بودند که نشان دادند چگونه یک رژیم دیکتاتوری از پای درآمد و رژیم دیکتاتوری بدتری جانشین آن شد.

در کشور بی‌برنامه و بی‌هدفی که شاه درست کرده بود، این‌چنین وقایعی باید اتفاق می‌افتاد. اجتناب‌ناپذیر بود. از یک طرف مدام لوله‌کشی نفت و گاز بود از کنار آبادی‌های گلی و قدیمی و ده‌‌کوره‌های غرق در فقر، برای صدور به خارج، و از طرف دیگر آپارتمان‌سازی کنار خانه‌های یک‌طبقه‌ای.
رژیم شاه برای اینکه از قافله‌ تمدن عقب نماند، همیشه دست به نمایش می‌زد. درها را باز گذاشته بود تا ماشین‌های ساخت اروپا و آمریکا به داخل کشور سرازیر شوند و آنگاه برای حل مشکل ترافیک پل‌های عظیم خیابانی می‌زد.

چنین بود که دهاتی‌ها و ساکنان شهرهای کوچک برای پیدا کردن کار به طرف شهرهای بزرگ هجوم می‌آوردند و بدین‌سان حاشیه‌نشینی وسیعی پیدا شد که در برپایی رژیم جدید نقش عمده‌ای را بر عهده گرفت. دستجات لومپنی و بیکاره و حاشیه‌نشین‌های کوچ‌کرده که بیشترشان مذهبی بودند و هیچ‌وقت شغل ثابتی نداشتند، با حضور ملایان در صحنه‌ قدرت، شغل ثابتی پیدا کردند، و آن شرکت مدام در مراسم دسته‌جمعی بود، جماعتی که وسایل کارشان عبارت بود از مشت و لگد و چوب و چماق و زنجیر و پنجه بوکس و اسلحه‌ گرم و کار ثابت‌شان حمل عکس‌ آیت‌الله‌ها و ملاها، حمل عَلَم و کُتَل، سینه‌زدن و بر سر کوبیدن و نعره کشیدن و مهم‌تر از همه نعش‌کشی.

 ● دستجات لومپنی و بیکاره و حاشیه‌نشین‌های کوچ‌کرده
که بیشترشان مذهبی بودند
و هیچ‌وقت شغل ثابتی نداشتند،
با حضور ملایان در صحنه‌ قدرت،
شغل ثابتی پیدا کردند،
و آن شرکت مدام
در مراسم دسته‌جمعی بود...

●هر کس پاکیزه و تمیز بود،
لباس مرتبی به تن داشت،
ضد انقلابی معرفی می‌شد.

●شهید زنده و شهید مرده
هر دو ارج و قُرب یکسانی داشتند.


پایگاه عمده‌ این عده قبرستان‌ها شده بود. هر جسدی را که وارد قبرستان می‌کردند، اگرچه کشته نشده بود و به مرگ طبیعی مرده بود، از دست صاحبان‌شان درمی‌آوردند و با فرید «شهید، شهید، شهید» دور  تا دور قبرستان می‌گشتند و  صاحبان مرده زورشان نمی‌رسید تا جسد عزیزشان را از دست آن‌ها دربیاورند. بسیاری اوقات مرده‌ها جابه‌جا می‌شدند و در قبرهای عوضی جا می‌گرفتند.
کلمه‌ی شهید که در فرهنگ ایران اسلامی، معنی خاصی داشت و آن عبارت بود از ایثار جان خویش برای یک هدف یا یک ایده‌آل، و گاهی به‌جا و گاهی بی‌جا مصرف می‌شد، به کمک این دستجات لومپنی معنی عام یافت؛ و ملاها از این کلمه‌ عام‌شده استفاده‌ فراوانی بردند. چرا که اگر در ماه‌های عزاداری مذهبی و روزهای شهادت امام‌ها آن‌ها نقش عمده‌ای داشتند و روضه می‌خواندند و شیون می‌کردند و مردم را به گریه و زاری وامی‌داشتند و پول فراوانی به چنگ می‌آوردند، حال که در این قیام هر کشته یا مرده‌ای را شهید می‌نامیدند، بازار آن‌ها رونق بیشتری پیدا کرده بود. تا بدانجا که به صراحت خود این نکته را علنی کردند و مهم‌ترین روز عزای مذهبی در سال یعنی شهادت امام حسین را که عاشورا نامیده می‌شد و اعتباری داشت، گسترش دادند و به صورت شعاری درآوردند که: «هر روز ما عاشوراست».

مظلومیت نیز معنای شهادت پیدا کرده بود، هر کس که نقص عضوی داشت و معلوم نبود به چه علت و به چه دلیلی، به خصوص اگر عمامه‌ای دور سر می‌پیچید و زیر لب دعا می‌خواند، او را نیز شهید زنده می‌نامیدند. شهید زنده و شهید مرده هر دو ارج و قُرب یکسانی داشتند. شهیدپرستان همچنان که تابوت مرده‌ها را به دوش می‌کشیدند و فریاد و فغان برمی‌آوردند، شهدای زنده را نیز کول می‌کردند و به نمایش می‌پرداختند. و همین جماعت بودند که آخر سر به «حزب‌اللهی»ها معروف شدند و یا به عبارت دیگر و به اصطلاح رژیم جمهوری اسلامی «مردم همیشه در صحنه».

بله، به‌تدریج با تثبیت رژیم جمهوری اسلامی، بسیاری از آن‌ها در نهادها و کمیته‌های گوناگون صاحب شغل ثابت‌تری شدند. بسیاری سپاه پاسداران را تشکیل دادند، بسیاری گروه‌های ضربت را تشکیل دادند. گروه‌های سیاسی مسلح که به‌تدریج زیرزمینی می‌‌شدند، این دستجات بیشتر رو می‌آمدند و بازوی اصلی قدرت حاکم می‌شدند که هم‌اکنون نیز هستند. بسیاری دیگر به‌ظاهر سیاهی لشکر قضیه بودند، ولی نقش بسیار عمده‌ای را بازی می‌کردند. با موتورسیکلت‌هایی که حکومت در اختیارشان گذاشته بود، پرچم‌های مذهبی به دوش می‌بستند و با فریاد «الله اکبر» به خیابان‌ها می‌ریختند و مایه‌ ترس و ارعاب می‌شدند. به محوطه‌ دانشگاه‌ها هجوم می‌کردند و دانشجویان را مضروب می‌ساختند. اجتماعات ده‌ها هزار نفری را از هم می‌پاشیدند. یک‌مرتبه از گوشه‌ای ظاهر می‌شدند و دفاتر جمعیت‌های دموکراتیک را در یک چشم‌ به‌هم زدن درهم می‌ریختند. کتابفروشی‌ها و کتابخانه‌ها را غارت می‌کردند و کتاب‌ها را به آتش می‌کشیدند.


●رژیم مسلط شاه که
به ظاهر متمدن می‌بود همچون قالی زیبایی بود
که روی لجن‌زاری پُر
از کرم و حشرات ناشناخته‌ای پهن
کرده باشند
و چون آن قالی پس زده شد،
همه‌ آن موجودات ریز و درشت،
ریزخوار و درشتخوار
به یکباره بیرون ریختند.



موتورسیکلت‌ و صدای موتورسیکلت نشانه‌ هجوم و حمله بود. موتورسیکلت‌سواری از گوشه‌ای پیدا می‌شد و یک‌مرتبه موهای زن بی‌حجابی را می‌گرفت و او را به قصد کشت بر زمین می‌کوبید. چند موتورسوار با فریاد «الله اکبر» بساط دستفروش‌های بیچاره را غارت می‌کردند و اگر درگیری پیش می‌آمد، پاسداران با تیر هوایی، فروشندگان را متواری می‌ساختند تا موتورسواران کار خود را به‌راحتی انجام دهند. چنین عملیاتی تنها به آن نیت نبود که صاحب هر دکه و بساط‌فروشی ممکن است چریک مسلحی باشد، بلکه اگر مستضعف است چرا به جرگه‌ آنان نپیوسته است. مستضعف حتماً باید آلت فعل جمهوری اسلامی باشد. موتورسیکلت‌های بی‌راکب نیز که با شعارهای مذهبی و عکس رهبران مذهبی به قدرت‌رسیده تزئین شده بود در کنار هر ازدحامی دیده می‌شد و نگفته پیداست که صاحب موتور برای انجام وظیفه‌ای به میان جمعیت رفته است.

همه‌ سیاهی لشکرها صاحب موتور نبودند، بسیاری از آن‌ها تسبیح به‌دست و زنجیر و پنجه بوکس و چاقو در جیب در پیاده‌روها می‌گشتند و اگر کسی، عینک به چشم، یا کتابی زیر بغل داشت، به طرفش هجوم می‌بردند و می‌گفتند: «من زمان انقلاب شیشه‌های پنجاه ‌تا بانک را شکسته‌ام، تو چندتا را شکسته‌ای؟» و آنگاه وی را با مشت و لگد بر زمین می‌انداختند و عینکش را می‌شکستند و کتابش را پاره می‌کردند. هر کس پاکیزه و تمیز بود، لباس مرتبی به تن داشت، ضد انقلابی معرفی می‌شد. حاشیه‌نشین‌های بیکاره که اکنون صاحب شغل شده بودند، همه‌ی شهر را آلوده می‌کردند. دانشگاه‌ها در تصرف آن‌ها بود، به همه‌جا سرکشی می‌کردند، در آزمایشگاه سرم‌شناسی کف زمین می‌نشستند و ناخن می‌گرفتند، در تالارهای درس لم می‌دادند و ساندویچ می‌خوردند، تمام اسباب و ابزار علمی را وارسی می‌کردند، می‌شکستند، دور می‌ریختند. لجام‌گسیختگی باعث شده بود که آن‌ها علاوه بر لبخند رضایت، همیشه خود را خشماگین نشان بدهند، خشونت این چنین بالا می‌رفت و مردم عادی نیز به ژنده‌پوشی آراسته می‌شدند. انگار که بر خلاف مار، به جای پوست انداختن باید در جلدِ کهنه و پوسیده‌ای فروروند.

هیستری همگانی از همان روزهای اول اعتراض یا قیام، از همان تظاهرات دسته‌جمعی، زن و مرد را زیر چتر خود گرفته بود، ولی زنان بیشتر گرفتار شده بودند. آنچه به نام آزادی و حقوق در دوران حکومت پهلوی، به زن داده شده بود،  شامل همه‌ زنان می‌شد. زنان طبقه‌ متوسط و بالا می‌توانستند بی‌حجاب ظاهر شوند چرا که چندین دست لباس داشتند، می‌توانستند آراسته جلوه کنند، بسیاری از آنان از مواهب تحصیلات عالیه برخوردار بودند. ولی اکثریت زنان ایرانی یا به حکم فقر، و یا به حکم مذهب همیشه زیر چادر بودند. و بیشتر همین گروه از زنان خانه‌نشین بودند که در تظاهرات جمعی به یکباره مجال خودنمایی یافتند و توانستند، با اجازه‌ مردهاشان، به خیابان‌ها بریزند و خودی نشان بدهند.



●زنان [حزب‌اللهی]
دسته جمعی راهی زیارتگاه‌ها
می‌شدند، زیر سقف‌های آئینه‌بندی
جمع می‌شدند، و ضمن دعا
برای سلامتی رهبر
و نفرین بر امپریالیسم
که نمی‌دانستند چیست
و چه ریخت و قیافه‌ای دارد،
چشم به بالا می‌دوختند.


در چنین گیروداری عده‌ای از این زنان، زیر پوشش اسلامی به بزک صورت خویش توجه می‌کردند، و عینک‌های جورواجوری به‌چشم می‌زدند نه برای اینکه مردان نامحرم چشم آن‌ها را نبینند، بلکه به این دلیل که بیشتر جلب توجه کنند. در صورت و نگاه بسیاری از آنان می‌شد حالات «اروتیک» را به‌عیان دید. وقتی دسته‌ زنان از کنار مردان تفنگ به دوش رد می‌شدند، مشت بالا می‌بردند و همراه با لبخندی «درود، درود» می‌گفتند و بدین‌سان «فالوکراتیسم» به صورت کاملاً عینی ظاهر شده بود. بسیاری از زنان عاشق تفنگ شده بودند. نه که اسلحه هر گوشه‌ای ریخته بود و به‌راحتی همه‌ جا گیر می‌آمد، آن‌ها نیز با به دست گرفتن اسلحه و تمرین تیراندازی به خود شخصیت می‌بخشیدند و بدین‌سان خود را همطراز مرد می‌دانستند. ولی نکته اینجاست که چون قرار شده بود انقلاب «اسلامی» باشد، زن و مرد با اینکه همدیگر را خواهر و برادر صدا می‌کردند، باید از هم جدا می‌بودند. دسته‌ مردها جلو و دسته‌ زنان عقب. اول مردها شعار می‌دادند و بعد زن‌ها به آن‌ها جواب می‌دادند، همه با آهنگ‌های نوحه‌خوانی. مثل اینکه معاشقه‌ جمعی در کار است. اما هر وقت دوربین عکاسی متوجه دستجات زنان می‌شد، عده‌ اندکی روی خویش را باز می‌کردند و لبخند می‌زدند و دسته‌جمعی به دوربین خیره می‌شدند. توده‌ زنان سیاهپوش درهم‌رفته، شبیه جانوری بود که انگار هزاران چشم دارد. با وجود این زن باید زیر پوشش مذهب باشد، مذهب چتر درخشانی است که بالای سر آن‌ها گسترده است. دستهجمعی راهی زیارتگاه‌ها می‌شدند، زیر سقف‌های آئینه‌بندی جمع می‌شدند، و ضمن دعا برای سلامتی رهبر و نفرین بر امپریالیسم که نمی‌دانستند چیست و چه ریخت و قیافه‌ای دارد، چشم به بالا می‌دوختند. زنان در قبرستان‌ها نقش عمده‌تری داشتند، به‌خصوص زنان پیر. قبرستان‌هایی که پر از عکس شهدا بود، قبرها کنار هم و بسیاری از قبرها انباشته از گُل، قبرستان‌هایی که روز‌به‌روز توسعه پیدا می‌کردند، و زنان که دور قبرها می‌نشستند و بر سر و سینه‌ خود می‌زدند و نوحه و شیون سرمی‌دادند، و بدین ترتیب از بین زنان و مادران دروغین ولی رسمی، برای شهدای ناشناخته، از طرف حکومت برگزیده شدند که همیشه در قبرستان‌ها حضور داشتند و با آوردن جسد پاسداری سینه چاک می‌کردند. بازیگرانی بودند که نقش مادر شهید را بازی می‌کردند و پاداش کلانی نیز دریافت می‌کردند.

اما کارگردان اصلی تمام این‌ها ملاها هستند که همه جا حضور دارند، نه تنها بالای سر هر مزاری هستند، نه تنها بالای هر منبر و پشت هر میکروفونی نشسته‌اند، یا همیشه بر صفحه‌ تلویزیون ظاهر می‌شوند، بالای سر هر اداره و سازمانی نیز ملایی نشسته است. پخش اغذیه، امر جیره‌بندی و تصمیم‌گیری در همه‌ی امور. سوار ماشین‌های آخرین سیستم می‌شوند، چندین پاسدار همراه آن‌هاست. آنان قانون‌گذاران واقعی هستند. قوه‌ مقننه و مجریه، همه آن‌ها هستند. حکومت در دست آن‌هاست، دادگاه‌ها را آن‌ها اداره می‌کنند، حکم اعدام همیشه باید از طرف ملا امضاء شود. وقتی ملاها دور هم جمع می‌شوند، سعی دارند که لبخندی بر لب نداشته باشند، فکر می‌کنند که نشانه‌ قدرت در این است که اخمو و غضب‌آلود باشند. صاحبان قدرت به‌ندرت لبخند می‌زنند، همه عبوس هستند.

در این میان جنگ قدرت، یا قدرت‌نمایی بین ملاها نیز وجود دارد. به‌خصوص در میان دو طیف عمده‌ روحانیت یعنی خمینی و شریعتمداری. شریعتمداری نیز طرفدارانی دارد، عکس او نیز به همه جا چسبانده شده، ولی کار او به جایی نمی‌رسد، ریش بلند او بادبانی نیست که بتواند این کشتی شکسته را به جایی بکشد یا حتی قایقی را به جلو براند. بدین‌سان او را نیز از صحنه بیرون می‌رانند و آنگاه تمام ملایان به طرف کفه‌ سنگین ترازو هجوم می‌آورند و از دامن خمینی آویزان می‌شوند.

بدین ترتیب در هر گوشه و کنار عکس ملایان، حواریون امام به دیوارها و شیشه‌های تمام مغازه‌ها و ادارات دولتی چسبانده می‌شود. ملاها به این قانع نیستند، عکس آن‌ها باید در کف بشقاب‌ها نیز چاپ شود. در زمان گذشته نیز چنین بود. تصاویر شاه و شهبانو کف بشقاب‌های پلاستیکی را زینت می‌بخشید و معنی این تمثیل در این نکته است که همه بعد از خوردن غذا باید عکس ولی‌نعمت خویش را ببینند، می‌خواهد عکس شاه باشد یا عکس خمینی. عکس رهبران در ته بشقاب‌ها، صاحبخانه را موافق و مطیع رژیم شاه نشان می‌دهد و او را از گزند مأمورین مخفی در امان نگه می‌دارد. ولی تنها با چاپ عکس و ظاهرشدن در تلویزیون که نمی‌شود سکان قدرت را در دست داشت.

برای هر حکومتی اهرمی لازم است، اهرم حکومت ملایان مرگ است، کشتن است، کشتن به بهانه‌ جاسوسی، کفر، الحاد، یا داشتن مال و منال، و به‌خصوص عقیده‌ای مخالف عقیده‌ آن‌ها. ملاها همه مُبلغ مرگ هستند، مُبلغ شهادت هستند، ولی مرگ و شهادت برای دیگران نه برای آن‌ها. ملاها برای دوام و بقای خویش جنگ ایران و عراق را بهانه می‌کنند. هزاران هزار جوان مبارز را گوشت دم توپ می‌سازند. بسیاری را به عنوان خائن به جوخه‌ اعدام می‌سپارند. اما از هر گوشه‌ کشور سر و صدایی بلند است.

اعراب خوزستان را تار و مار می‌کنند، صدای مردم ترکمن صحرا را در حنجره خفه می‌کنند و تنها کردستان باقی می‌ماند. کردها دلیرانه می‌ایستند، و مسلحانه می‌جنگند، ولی رژیم جمهوری اسلامی مدام دهات کردنشین را بمباران می‌کند، زن و بچه و پیر و جوان را می‌کشد. اما کردها ضربت می‌خورند و ضربت می‌زنند. ولی پا عقب نمی‌کشند. آن‌ها گریان، نعش بچه‌های خویش را در بغل می‌گیرند و می‌گریزند و لحظه‌ای بعد سینه‌خیز، از تپه‌ای بالا می‌روند تا رودرروی رژیم ملاها بایستند. و اما مهم‌تر اینکه زندگی خصوصی هیچ کسی در امان نیست. رژیم جمهوری اسلامی از همان روزهای اول برای بقای خویش مداح بیچارگی و درماندگی بود. ولی بیچاره‌ها و درمانده‌ها را بیشتر از همه نابود می‌کرد. و از طرف دیگر برای ارشاد، همه را به پاکیزگی دعوت می‌کرد. کافه‌ها و رستوران‌ها را بست، فیلم‌های سینمایی را به شدت سانسور کرد، رادیو و تلویزیون به منبر وعظ و خطابه تبدیل شد، درِ دانشگاه‌ها را گِل گرفت. و جوانان درمانده از همه جا پناه بردند به مواد مخدر. دور هم جمع می‌شدند، حشیش می‌کشیدند، و هروئین زیاده از حد رواج پیدا کرده بود.

زمان شاه نیز معتاد کم نبود. هرچند روز یک بار نعش‌کشی می‌آمد و جسد عده‌ای را روی هم تل‌انبار می‌کرد و به گورستان می‌برد. زمان شاه قانونی گذراندند که قاچاقچی‌ها را می‌گرفتند و اعدام می‌کردند. ولی در دیکتاتوری جمهوری اسلامی، معتادین بدبخت را جمع می‌کنند و به جوخه اعدام می‌سپارند. در جمهوری اسلامی، درمان همه‌ گرفتاری‌ها مرگ است. به‌هرحال جامعه‌ای که می‌خواست از بندهای اسارت رها شود، از تله‌ بزرگی رها نشده، در تله‌ تنگ‌تری  گرفتار شد. چاه آرتزینی زده شد که به ناگهان لجن و عمامه و شیون و گرسنگی و جنگ و اعتیاد و خشونت و ساندویچ و مرده و دعا و تعویذ و حجت‌الاسلام‌ و عقاید حوزه‌های متروکه‌ طلبه‌ها و وسائل پوسیده و کانادادرای و بلندگو، همه به یکباره بیرون زد. آنچه به نام انقلاب ایران نامیده شد، نیشتری بود بر دُمَلی که صدها سال بیمار خود از آن خبر نداشت.‌
 
منبع: ساعدی، از او و درباره او، باقر مرتضوی، آلمان، کلن، ۱۳۸۵

تهاجم موشكي به كمپ ليبرتي