روز سی ويکم شهريور سال ۱۳۵۹ جنگ خانمانسوز ايران و عراق آغاز شد. جنگی که خمينی از آن استقبال کرد و آن را ”موهبتی الهي“ ناميد و با شعار ”فتح قدس ازطريق کربلا“ وعده ادامه آن تا وقتی حتی يک خانه در تهران سالم مانده است را می داد.جنگ ايران و عراق به راستی برای خمينی که برای بقای رژيمش راهی جز سرکوب نمی شناخت، به عنوان سرپوش شديدترين اختناق، بهترين نعمت و موهبت بود.
جنگی ضدميهنی که بيش از ۱۰۰۰ميليارد دلار خسارت، يک ميليون کشته و دوميليون معلول و مجروح برای ايران به ارمغان آورد و دهها شهر و هزاران روستای ويران برجای گذاشت.
خمينی پس از 8سال دميدن در تنور اين جنگ خانمانسوز و بستن چشم و گوش خود به روی هر ندای صلحی، سرانجام وقتی در مقابله با ارتش آزاديبخش ملی ايران طلسم جنگ طلبانه اش درهم شکست و چشم انداز سرنگونی را به روشنی ديد، اعلام کرد که آتش بس را به تلخی نوشيدن جام زهر می پذيرد.
رژيم آخوندی در 27تير سال ۱۳۶۷ رسماًً با پذيرفتن قطعنامه 598 شورای امنيت ملل متحد، به آتش بس تن داد و به اين ترتيب يک جنگ خونين 8ساله پايان يافت.
