منصور امان
جدال مجلس و دولت بر سر اجرای مرحله دُوُم حذف یارانه ها، یک شاهد بی مثال از بی ارتباطی کشمکشهای درون گروهی باند حاکم با نیازها و خواسته های مردُم ارایه کرده است. آنچه که به این شفافیت کُمک سزاواری می کند، اصرار دو طرف نزاع در مُعرفی انگیزه های دلسوزانه به حال جامعه برای کشیدن یقه یکدیگر است.
آقای احمدی نژاد، گُماشته ولی فقیه بر منصب ریاست جمهوری، بار دیگر با بُشکه نفت کنار سُفره مردُم پدیدار شده و می گوید که می خواهد "پول در جیب ملت بگذارد، عده ای اجازه نمی دهند". او مبلغ "پول" وعده داده شده را نیز "پنج برابر" یارانه نقدی فعلی (حُدود 45 هزار تومان) چُرتکه انداخته است.
در مُقابل، اعضای گروه رقیب دولت دست بر دست می کوبند که دود این اقدام به چشم مردُم می رود و تورُم و گرانی سر به فلک خواهد کشید. رییس مجلس مُلاها، آقای علی لاریجانی، با ژست نگران می گوید "مصلحت نمی داند امروز فشار بیش از این به مردم وارد شود". مُعاون او، آقای باهنر در سوگ سُفره موکلانش یقه چاک داده که "با ایده احمدی نژاد نان سنگک 15 هزار تومان می شود" و یک مُدعی دیگر به نام نادر قاضی پور، عٌضو کُمیسیون صنایع مجلس که در این مُشاجره داغ شده، در انتقاد از حرکت رقیب، میز "هدفمندی یارانه ها" و هر دو مرحله آن را باهم واژگون کرده و می گوید: "فکر می کنم اگر دولت هزار تومان دست مردُم بگذارد، ده هزار تومان از جیب آنها برمی دارد."
نزدیک به دو سال پیش دو گروه درگیر کنونی، دست در دست یکدیگر و با ادعای گذاشتن پول در جیب مردُم، "نظام" را از وظیفه ارایه خدمات و یارانه های دولتی به جامعه مُعاف کردند. صدقه 45 هزار تومانی دولت و مجلس مُنتخب آقای خامنه ای که در عوض خلع ید جامعه از خزانه ملی داده شد، در همان نخُستین ماه های اجرای "طرح هدفمندی" به کام تورُم و چند برابر شدن بهای کالاهای پایه ای فرو رفت.
اینک نیز چنین نمی نماید که مُشکل واقعی دو طرف نزاع، اصل حذف یارانه ها و غارت مردُم برای گُذران امور "نظام" باشد. اگر دو سال پیش این سیاست یک طرح پیشگیرانه بود، اکنون که شریانهای مالی حُکومت مسدود گردیده، ضرورت روز و چشم پوشی ناپذیر همه دسته بندیهای تشکیل دهنده اش به حساب می آید.
مساله فقط زمانی به میدان کشمکش تبدیل می شود که فراکسیون نظامی - امنیتی دولت، دامن را برای مُصادره ادعای دروغ "هدفمندی" به کمر می بندد و به قصد بهره برداری و عوامفریبی انتخاباتی، آن را در دست می چرخاند. این تاکتیک نمی تواند موجب برآشُفتگی شریکهای پیشین دولت در امر "هدفمندی یارانه ها" نشود. از این رو آنها برای خُنثی کردن ترفند رقیب اصرار دارند که دست درازی دوباره به سُفره مردُم پس از انتخابات سال آینده انجام بگیرد.
آخرین بار هفته گُذشته و در اوج ریزش اشک تمساح برای وضعیت وخیم جامعه در صورت اجرای "مرحله دُوُم هدفمندی یارانه ها"، رقیبان دولت اطلاع دادند: "یکی از برنامه های مطرح در مجلس این است که اجرای طرح را پس از سه ماهه اول سال 92 پیشنهاد بدهیم که شُبهه سیاسی بر آن وارد نباشد."
گروه های رقیب در هرم قُدرت جمهوری اسلامی، با هر اختلافی که با یکدیگر داشته باشند، در خرج و هزینه از حساب مردُم منافع مُشترکی دارند. در گودال جدالهای خُصوصی آنها بر سر قُدرت و ثروت، منافع عام شهروندان در بهترین حالت، لگدمال می شود.
