منصور امان
اگر چه ماجراجویی هسته ای آقای خامنه ای و شُرکا دیگر حتی یک قُمار خطرناک با نتایج پیش بینی ناپذیر هم به حساب نمی آید و دیرگاهی است که به یک بازی باخت ناگزیر با آثار خانمان برانداز مشهود تبدیل شده، با این وجود نشانه ها بیانگر آن است که حاکمان کشور آستینها را برای یک دور دیگر بازی بالا زده اند.
همزمان با فشُرده شدن تحرُکات بین المللی برای از سرگیری مذاکرات هسته ای، رهبران جمهوری اسلامی کارشکنی در یافتن یک راه حل مُسالمت آمیز برای بُحران اتُمی را از سر گرفته اند. به مُوازات آن که رژیم ولایت فقیه با تمام توان در جهت به شکست کشاندن مُذاکرات با آژانس بین المللی انرژی اتُمی در حال حرکت است، در سوی دیگر در برابر پیشنهاد گفتگوهای طرفهای خارجی خود، به سیاست طفره روی و قایم باشک روی آورده است.
زمان کوتاهی پیش از سفر بازرسان آژانس به تهران، حاکمان ایران از زبان رییس سازمان انرژی اتُمی خود اعلام کردند که کماکان به آنها اجازه بازدید از مرکز نظامی پارچین را نخواهند داد. با توجه به آنکه تاسیسات مزبور یک موضوع مُناقشه اصلی بین مُلاها و غرب به شمار می رود، مفهوم دیگر تصمیم "نظام"، افزودن به بار تنش در این مُناسبات است.
دیدار بازرسان از ایران و گُزارش آژانس پیرامون آن، مبنایی برای سمتگیری طرفهای خارجی جمهوری اسلامی در مُذاکراتی است که احتمال می رود ماه جاری میلادی انجام شود. رژیم ولایت فقیه تاکنون از اعلام توافُق عملی با انجام گفتگوهای مزبور طفره رفته است و چنین می نماید که در انتظار به دست آوردن نتایجی بیرون از چارچوب آن بسر می برد.
در حالی که "نظام" زیر فشار تحریمهای بین المللی و رویدادهای منطقه ای، دور هر میز مُذاکره ای که از این پس چیده شود روی صندلی شکننده ای جای می گیرد، همه استراتژی آقای خامنه ای در این خُلاصه می شود که از امتیاز دادن به طرفهای خارجی و سرکشیدن جام زهر فرار کند.
او در حالی که نتوانسته مانع اثرگُذاری حتی یکی از پیامدهای ماجراجویی اتُمی اش شود، هر گام عقب نشینی را ضربه ای به تخت فرامانروایی اش ارزیابی می کند. گُزینه آقای خامنه ای، ویرانی گُسترده تر اقتصاد کشور و گُرسنگی بیشتر جامعه است.
